sen git artık
anlatabilirim diye sustum,
sustum ama anlamıyorsun işte.
mecali kalmamış bir ağzın
sökülen harflerinden sesleniyorum sana son kez.
her sonu yeniden yaratan bir çocukluk
ağlamaktan uykuya yenilen gözlerini giyerken
seni öyle çıplak bir anda affettim.
affettim ama
beni anlamıyorsun işte.
düşen bir kemiğin ardından
etin bozulan yanlarından
şimdi yüzümün sana dönük olmadığı;
şimdi nasıl bütün çıplaksın, bilmiyorum.
yüzünde uykunun kabarttığı akşam saatleri
ve
benim ellerim nasıl rasyonel.
sevgilim, bu istanbul
işgaller halka açık mekanlardan başlıyor
kalplerimiz çok sonradan.