Bize bir ömür daha lazım çünkü bu ömrümüzü hep umutlanmakla geçirdik.
Karanlık, bir adım sonrası gözükmüyor. Bu el değmemiş ormanlarda yaşayan ağaçlar ne kadar da cesurlar, her gün giriyorlar o zifiri karanlığa, boğucu sessizliğe. Peki ya insan?
Güneşli havalarda yürürken bile içinde taşıdığı zifiri karanlık...
Bu görünmez olma isteği, karamsarlığın boğuculuğu, umutsuzluğun soğukluğu...
Sayfa 9
