Kafeste korkudan aklını kaçırmak üzere olan çocuğun, bir anda milyonlarca insanı öldürmeye yetkili olması, ölümü bile anlamsız, sıradan ve olağan kılmıştı.
“ama ne kadar sürebilirdi bir çöple kibritin aşkı?
çöp çocuk’tan geriye sadece külleri kaldı.”
Ah, sen keşke sen olsan !
Ne var ki değilsin, canlar canı,
Değildik üstelik tanıdığım da değilsin
Dilerim böyle yaşamaktan ölümü yeğlersin
Bu güzel yüzünü başka birine vermelisin.
Şu emanet güzellik böylece son bulmazsa,
Benliğin, sen öldükten sonra yaşatır seni;
Bir çocuğun olursa sürdürür, hiç olmazsa,
O tatlı varlığıyla senin güzelliğini,
Kimse canım bir evi bırakmaz çürümeye
Görkemini şerefle ayakta tutmak varken,
Kış günlerinde azgın bora öldüresiye,
Sonsuz ecel ayazı, onu yaman sarsarken.
Ah! Bu israf sevgilim. Sen kendinden bilirsin
Babam var diyosun ya; bırak oğlunda desin.
Büyüdüğünde kirleneceğinden korkan, bu yüzden büyümeden önce ölümü isteyen çocuğun masumiyetini verin bana...
Yıllar sonra öğrendim ki, bir çocuğun babasının ölümü, sadece bir bireyin ölümü değildi... umutların ölümü... duygulann bir kısmının ölümüydü. ..
Sayfa 12Kitabı okudu
