Söyleme Bilmesinler kitabında Şermin Yaşar sıradan bir ailenin sıradan insanlarını işliyor. Bu aile; dışarıdan bakan birinin, her hafta birbirleriyle mutlaka görüşen, onca işin gücün arasında birbirlerine mutlaka zaman ayıran, birbirlerini seven geniş bir aile diye düşüneceği bir aile.
İşlerin öyle olmadığını ise tek tek her bir aile üyesi kendi hikayesini anlatırken fark ediyorsun.
Aile ne demek? Evlenip aynı çatı altında yaşayan insanlar sahiden aile olur mu? Aynı yastığa baş koyan eşler sahiden birbirlerini tanırlar mı, severler mi, isterler mi? Anne baba olunca insan, hata yapma hakkı yok olur mu? İnsanları dışarıdan bize gösterdikleri halleriyle biliyoruz ve o kadar çok yargılıyoruz ki? Anlamak istemiyoruz. Özünü tanımak, bilmek istemiyoruz.
" İnsan böyle bir şey. Nerede, hangi yaşta olursa olsun, kabuğunu kırıp içine baksan içi cılk yara. Yarasız, dertsiz, insan yok da , işte kimisi üstünü iyi örtüyor. " diye geçiyor kitapta.
Kemal Sayar hepimiz dünyaya düşüp başı yarılanlarız. İyileşirsek eğer birlikte iyileşeceğiz diyor. Sadece dinlemek, gerçekten dinlemek bile iyi bir adım iyileşmek için.
Ben kitabı çok beğendim. Kitabın başlarında gülümseyerek okurken kitabın sonuna doğru göz yaşlarımı tutamadım. Çok keyifliydi.
