"Aslına bakarsanız Ozan babasını epeyce benziyordu. Bu kıyaslama için bol bol baktım Ozan'ın yüzüne Hatta galiba Ozan'ın yüzüne. İlk kez bu kadar detaylı bakmıştım. Güzel bir yüzü vardı. Çoğunlukla temizdi. Nadiren kirli sakallı görüyordum onu kütüphanede. Saç renklerimiz benziyor gibiydi. Belki benden biraz daha kahverengidir Ozan. En baskın farkında ise gülmekti. O çok gülüyordu, mutlu bir adamdı, gülmek ona gerçekten yakışıyordu. Gamzesi de gülüşü taçlansın diye yanağına kondurulmuştu. Bense hemem hemen hiç gülmüyordum. Gülünecek ne vardı ki?"
Sayfa 200 - Pukka Yayınları, BaharKitabı okuyor
Kolundaki 5000 liralık saate bakan da zamanı öğreniyor 10 liralık saate bakan da... Ama herkes zamanın ne kadar kıymetli olduğunu öğrenemiyor. 10 odalı evde oturan da barınıyor Bir odalı evde oturan da... Ama herkes o çatının altında sevdikleri ile mutlu olmayı başaramıyor. Her gün et yeğeninde karnı doyuyor ekmek yiyenin de... Ama herkes bir lokmayı huzurla yutmanın ne büyük şans olduğunu anlayamıyor. En lüks markaları giyinen de örtünüyor pazardan giyilen de... Ama herkes en güzel giysinin ahlak olduğunu bilemiyor.
Sayfa 62 - YediverenKitabı okudu
"Seninle şöyle dans eder miyiz?
Gözlerini sahneden çekmeyen Bahar, kıpırdamadan cevap verdi Ozan'a. "Senin her yerde, her şekilde dans edebildiğini biliyorum. Ama ben hiçbir koşulda dans etmem, edemem.
Yüzünü bir parça geriye çekerek kızın saçlarına bakan adam burnundan verdiği solukla güldü. Boşta kalan eliyle kızın sağ yanındaki saçlarını tarar gibi okşadı. Bir yandan, "Sen hep çok büyük konuşuyorsun Bahar," dedi. "Ben ikimizin çok güzel dans edeceğine eminim. Bir gün o sahnede biz olacağız. Gör bak, sonra yumuşak yürekli adam demişti dersin."
Sayfa 196 - Pukka Yayınları, Bahar, OzanKitabı okuyor
"Annemin evi demiştin... Eskiden orada mı yaşıyordunuz?
Başını salladı Ozan. "Böyle göründüğü gibi bomboş değildi o zaman. Bir sürü eşyası vardı annemin. Her biri birbirinden değerli tabloları vardı. Sanata çok düşkündü. Gezmeyi çok sever, gezdiği yerlerden de boş dönmezdi. Dolu dolu yaşayan bir evdi o. Bir de nasıl güzel bir kadındı... Senin kadar uzun değildi boyu ama zayıftı. İncecikti hep. Senin gibi."
Yine farkında olmadan saçlarını okşadı Bahar Bir de dinledi. Biri ona masal anlatıyormuş gibi dinledi. Sonunu hiç düşünmeden.
"Siyahtı saçları ama bak koyu kahverengi falan değil, simsiyah. dedemin soyu Mısır'a uzanıyormuş. Anlayacağın biraz doğu biraz batıyım ben. Annem de Arap kadınlarının kendine has güzelliğinden vardı. Babam hep şey der; ben annenle evleneceğimi onu gördüğüm zaman zaten biliyordum. Son durak demiştim kendime. Anneni ikna etmek de zor olmadı. Sadece insanlar onun gibi güzel bir kadının neden benimle olduğunu hiçbir zaman anlamadı."
Sayfa 192 - Pukka Yayınları, OzanKitabı okuyor
"İçeri girip yatağa yanaştı. Çok güzeldi saçları, çok. Örülüyken bu kadar dalgalı olduğu anlaşılmıyordu. Çoğunlukla hep örülü olan saçların arasına bebek telleri fırlıyor ve başını kuşatan bu teller pek güzel durmuyordu. Ama karşısındaki manzara gösteriyordu ki o küçük saçlar haklıydı. Onların olması gereken yer metal tokalarla tutturulan annelerin özgürlük kucaklarıydı. Böyleyken, hiçbir baskı ve tesir altında değilken çok güzellerdi. Bir bütünün parçasıydılar, bir yağlı boyayı güzel kılan detaylardandılar. Dün onların güzelliğinden Bahar'a bahsetmişti ama bunu kutlaka yenilenemeydi. Onu bu güzel saçları düğüm düğüm etme ve sevdasından vazgeçirmeliydi. Zorlanır mıydı bilinmez. Çünkü Bahar da seviyor gibiydi onları. Seneler boyu herkesten gizlediği hevesleri vardı; saçları da onlardan biriydi, dün gece fark etmişti Ozan."
Sayfa 160 - Pukka YayınlarıKitabı okuyor
İşkeçeli denilen çocukta da para var belli ki. Ancak paylaştığı fotoğraflarda o yok. Başka başka şeyler var. Birbirinden farklı şeyler. Dişsiz bir adamın fotoğrafı var mesela. Siyah bir adam, nasıl çirkin ama çok da güzel gülmüş; garip bir fotoğraf. Tarzanya'da çekilmiş. Dünyanın bir ucu. Amerika da dünyanın bir ucu ama medeniyet diye bir şey var. Bizim köyden beter yerlere ne halt yemeye gitmiş bu çocuk bilmem. Ama gittiği yerlerden biri var ki gönlümü o fotoğrafta bıraktım. Yavru bir fille annesinin fotoğrafını çekmiş. Öyle güzeller ki. Senelerce öncesine döndüm bir anda. O fotoğrafın nerede çekildiğini yazmamış. Dayanamayıp fotoğrafın altına az daha, "Bu fotoğraf nerede çekildi yazacaktım ki kendimi tuttum. Sonra da kendime kızdım, hem de çok. Ne yapacaktım yerini söylese? Gidecek miydim? Nah, dedi içimden bir ses. Ben şuradan Artvin merkeze gidemezken..."
Sayfa 28 - Pukka Yayınları, BaharKitabı okuyor
288 syf.
10/10 puan verdi
Lütfen bu kitabı okuyun lütfen. Çok güzel ve okuduktan sonra eminim ki sizin için çok özel olacak bir kitap.
Emine Filiz çooook teşekkür ederim çoookkkk. Ne kadar teşekkür etsem az. 26 yaşında benim için yapılacak en güzel şeylerden birisi oldu. Mutlu olmak bazen zor oluyordu ama Pollyanna’nın oyunu ile biliyorum ki daha kolay hale gelecek.
İyi ki varsın ablaların ablası <3
