Birgün birinden bir şiir kitabı almıştım, sanırım kapağını bile açmadım. Bazen de böyle oluyor, beklediğimiz şeyler sadece beklediğimiz insanlardan geldiğinde bir anlam ifade ediyor. Mesele şiir kitabı değil, mesele sensin..
Bugün şöyle bir cümle duydum..
“Zaferleri kutladım, kayıplara yas tuttum. Sonraki gün ayağa kalkıp devam ettim. Bazen sadece pes etmemek yapılabilen en kahramanca şeydir”
Düşünüyorum da, dedem öldüğünde hiçbir zaman sevilmeyen o kadının kalbini de yanında götürdü. Hiç sevmedi, zaten kendisinden başkasını sevmeleri pek azdı.