“Üzülmek mesele değil çünkü,üzüntülerle nasıl baş edeceğimi biliyorum.Ama bu kadar çok öfkeyi ne yapacağımı bir türlü bulamıyorum.”
Onurlu insanları anmak yeterli olmaz mı? Bu insanların azınlık olduğu doğrudur. Dahası, hep azınlık olarak kalacaklar. Ama ben burada, azınlığa katılmaya yönelik bir çağrı olduğunu anlıyorum. Çünkü dünya kötü bir durumda ve her birimiz elinden geleni yapmadığı sürece her şey daha da kötüye gidecek.
Bu nedenle uyanık olalım; iki anlamda uyanık olalım: Auschwitz’den bu yana insanın ne yapabileceğini biliyoruz.
Hiroşima’dan bu yana da neyin tehlikede olduğunu biliyoruz.
“ Zor, çünkü kuşkucu bir adam olmalı. Onunla neden konuşmak istediğimi anlamayabilir. Meraktan mı? Bu onu korkutabilir. Acıma duygusuyla mı? Aşağılayıcı bir davranış. Ona bir öneride mi bulunayım? İyi ama ona ne önerebilirim ki? İnsanlardan ne beklediğini anlayabilmek için, kendimi onun yerine koymaya çalıştım. Aklıma hiçbir şey gelmedi. “
ne ölüm, ne de hayat! hiçbiri kovalamıyor beni rüyalarımda. hiçbirinin eli bana değmiyor. çünkü ellerim ceplerimde hiç olmadıkları kadar. varlığıma nedensizlikten delirdim ben. hiçbir nedeni kendime yakıştıramadığımdan. hepsini giydim. hiçbiri olmadı. hepsi dar geldi. inansaydım herhangi birine, uğruna gerekirse dünyayı kan gölüne çevirirdim. okyanuslar kırmızı olurdu. pıhtılaşmış kanlardan siyah dağlar yükselirdi. ama inanamadım. bir türlü inanamadım... bütün hayat bir illüzyon. benim gibi. kayra gibi...
Sayfa 142Kitabı okuyor
