"Sana hırsız demekte
Haklıyım
Çünkü
Açıp
Kalbime baksalar
Parmak izlerin var!"
Ne sevimli, değil mi? Fakat şiir mi? Nükte, son mısraiyle beylikten biraz kurtulabilmiş bir nüktecik. Şirin bir gecekondu. Belediyeden yakayı kurtarabilse de bir fırtınadan korkmağa her zaman mahkûm. Bizde tenkidin fırtınası değil, rüzgârı bile yok. Bu temelsiz ve çerden çöpten şiirlerin gecekonduları her yeri kaplıyor. Besbelli ki şiir ihtiyacından az değil. Fakat paraca olduğu kadar kültürce de ne kadar züğürdüz, Allahım.
Bizde tenkidin fırtınası değil, rüzgârı bile yok. Bu te melsiz ve çerden çöpten şiirlerin gecekonduları her yeri
Sayfa 276Kitabı okuyor
Sanırım aldattılar
İçimde hep ne olduğunu bilmediğim gizli ve meçhul ümitlere sarılmıştım, onlar olmasa bir saniye nefes alamazdım çünkü bütün hesaplar aleyhime çıkıyordu. Bu meçhul ümitler beni aldatırlarsa mahvolacaktım...
İnsanların kalabalık oldukları, eğlendikleri yerlere girememek. Görüntüyü bozduğundan ötürü ortalıkta dolaşmanın yasak olduğu yerlerde çalışan bir adamın öfkesini hangi güç yok edebilir?
Bu kadar kolay işte!
Görüntüyü bozuyorsun. Esmersin, terliyorsun, kötü kokuyorsun, saçın sakalın uzamış, üstün başın kirli, kılığın kıyafetin düzgün değil. Bu kadar kolay. Bana benzemiyorsun, öyleyse defol buradan. Çimentoyu kar, çöpleri temizle, tuğlaları taşı ve buradan defol. Bu kadar alçak ve bu kadar dil ucuyla söylenmiş kolay bir cümleyle defol buradan! Köylü karını, görmemiş çocuklarını, konuşmayı bile bilmeyen anneni, babanı al ve defol bizim topraklarımızdan. Yaşadığı her yeri azgınca sahiplenen ve kendisi gibi olmayan hiç kimseyi kendi sokağına kabul etmeyen, gözü bir türlü doymak bilmeyen bir avuç sahte kentlinin hezeyanları bunlar. Görmek istemiyorlar çünkü sürekli kaçtıkları gerçek bir dünyanın habercisi işçiler. Kendi yaşadıkları bir ülkede bazı topraklara girmesi yasaklanıyor bir
grup insanın ve herkes bir şey olmamış gibi davranıyor.
Ne kadar da tanıdık bir davranış biçimi aslında!
Sayfa 154Kitabı okuyor
Daha önce de söylendiği gibi Allah'ın yaratılıştan hedefinin ne olduğunu sormak doğru değildir. Çünkü eksik öznenin, kesinlikle bir hedefi vardır. Eksik özne, hedefine ulaşmak için çaba sarf etmektedir. Öyleyse hedefine ulaşması için özne ve hedefin arasında, fiil ve çaba birer aracıdır. Ancak eğer o özne sonsuz ve salt kemål ise artık hedefe ulaşmak için fiil ve çabaya gerek yoktur.
Manzara resimleri sergisi. Balzac ve bir ressam tuvalin önünde duruyor. Resmin arka planında, esas odaktan çok uzakta, arazinin ortasında küçük bir ev var. Evin bacasından duman tütüyor. Hayat var bu evde. Balzac, ressama dönüyor.
“Bu evde kaç kişi yaşıyor?” diye soruyor.
“Bilmiyorum. Altı ya da yedi belki.”
“Yani bir aile mi?”
“Muhtemelen. Evet, aile.”
“Kaç çocukları var?”
Düşünüyor ressam. “Üç,” diyor.
“Kaç yaşındalar?”
“Hım… Sekiz, on ve on iki olabilir.”
Ressam bir nevi hüsranla “Mr. Balzac, bu yalnızca resmin arka planında duran küçük bir ev. Orada kaç kişi yaşadığı önemli değil. Bu detayları bilmiyorum.” diyene kadar devam ediyor bu konuşma.
“Böyle şeyleri önemsemediğini biliyorum,” diyor Balzac. “O evde kaç çocuk yaşadığını, ön bahçede kaç tane horoz olduğunu, annenin akşam yemek için ne pişirdiğini, babanın büyük kızının çeyizi için parası olup olmadığını bilmediğin belli. Bunu biliyorum çünkü bacadan duman tütmesine rağmen buna inanmıyorum. Gözüme gerçekçi görünmüyor. Eğer bu soruların cevaplarını bilseydin çok daha iyi resim olurdu bu.”
Sayfa 14
