Eskiden gerçeklikten kopmak kafayı dağıtmak için kitap okurdum artık ona bile üşeniyorum
Bitmek bilmeyen bir sıkıntı. İnsan, diyor Caner Almaz. İnsan dünyanın vebası: "Yaşamın sonuna doğru yürüyoruz. İçimizde heves kalmamış. Yaşamaya. Sevgiye. Aşka. Belki, diyorum, belki Neşe'nin biraz hevesi vardır. Ama çok sürmez, onu da üzerler. İnsan dediğin birbirini yer, yer de doymaz. Duygularını yer, zamanını, yaşamını, heyecanını.
Papatya ve Yakamoz'un hikâyesinin devamı ...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
Çok sayıda mektep açmak, diploma dağıtmak yarışı, öğretimi cansız ve kansız bıraktı.
• Nurettin Topçu,
Türkiye'nin Maarif Davası
Unutma...!
size nasıl hissettirdiklerini unutmayın. sizi nerede çaresiz ve yapayalnız bırakıp hayatlarına nasıl devam ettiklerini unutmayın.
avucunuzda sevginizden başka bir şey bırakmadıklarını, sizi nasıl yerle bir edip arkalarına bile nasıl bakmadıklarını unutmayın.
hayatınıza ellerini kollarını sallayarak, bilinçli olarak girip hiçbir şey olmamış gibi çıkışlarını, giderken bakakaldığınız o sırtı unutmayın.
hayatınıza nasıl devam edemeyişinizi, yatağınıza bile yabancılaştıran o korkunç göğüs ağrısını unutmayın.
sizi sevdiklerinin nasıl koca bir yalan oluşunu,sevgilerinin de(varsa) arkasında nasıl duramadıklarını, o cesaretsizliklerini unutmayın.
o yerlere düşüşünüz, o kalkamayışınızı, sizi kaldırabilecek olanın kendileri olduklarını bilmelerine rağmen uzatılmayan o eli unutmayın.
kafanızı dağıtmak için elinizden geleni yapsanız da dağılmayan kafanızı, hatta bir silah olsa da dayasam dediğiniz o anları unutmayın.
bir saç okşamasını bırakın, bir sözüyle dünyayı ikiye böleceğinizi bildikleri halde sizden tek bir harfi nasıl esirgediklerini unutmayın.
size hayaller kurdurup elleriyle nasıl yıktıklarını, o enkazın altında sizi nasıl bıraktıklarını unutmayın.
onlar yüzünden bi an her şeye düşman olmak isteyip içinizdeki bütün güzellikleri öldürmeye kalktığınız anları unutmayın.
kalbinizde hiçbir şeye nasıl yer kalmadığını, sevginizin bi paçavra gibi ordan oraya savrulduğunu, o yangını unutmayın.
Baktım olmuyor, yani düşündükçe var olmaktan ziyade yok oluyorum. Tek çare kafamı yumuşak bir zemine koyup, ara ara olayın katılığına bağlı olarak sert bir zemin de olur; gözlerimi kapatıp beni dağıtmak isteyen o sadist düşüncelere izin veriyorum.
"Bir sinek züccaciye dükkanını dağıtmak isterse buna gücü yetmez ama bir boğanın kulağına girerse boğa panikle o dükkanı dağıtır. O sinek bir batıl inanç, bir safsata veya önyargıdan başka bir şey değildir. O boğa ise, kafası boş cahil insanın ta kendisidir."