Hem diyorum o konuşsun. Yürüdüğü gibi, baktığı gibi konuşsun. Biranın köpüğünü, kahvenin telvesini, çayın demini, kuşların sesini, bulutların rengini anlatsın. Elleri daha iyiler çizerken kapıların gıcırtısından bahsetsin. Küçük parmağını çekyatın köşesine vurduğunu, kazağının kolunun kapı koluna nasıl takıldığını anlatsın. Uzun uzun… Şaşırırayım. Kapı kolundaki ucu kıvrık paslı çiviyi cümle içinde kullansın. Kim, ne zaman çakmış onu oraya? Tetanoz aşısını, aşı sıralarını, bir de kuyruklarını anlatsın. “torbada kalınca hamur oluveriyor pideler” desin. Detaylar önemli. Parmaklarının ucu yanmıştır mesela, mutlaka değinsin. Değinmek. Hep böyle tuhaf fiillerle konuşsun. İrdelesin. Ekmekleri, çaydanlıkları, soba borularını, kestaneleri anlatsın. Altında su birikmiş oynak kaldırım taşlarını, ortası aşınmış mermer merdivenleri, küf kokan apartman boşluklarını, buzdolabının içine koyduğu bir kaşık kahveyi, yumurtalıkta unuttuğu yarım limonu, Lüks kuruyemişin arasına karışmış fındık taklidi yapan leblebiyi anlatsın. Yeter ki susmasın.
Sayfa 32Kitabı okudu
Ya şair Ebu Düllâme ile halife Mehdi arasında yaşanan hadiseye ne demeli?
Ebu Düllâme Abbasi hükümdarlarına çok güzel bir kaside yazınca, Halife :
- Çağırın şairi gelsin, der, ihsanda bulunalım…
Şairi çıkarırlar huzura. Halife sorar:
-Kasiden çok güzel olmuş, caize olarak ne istersin?
Şair şöyle bir etrafındaki kalabalığa süzer ve
Kim ne derse desin. Sizler benim veli nimetimsiniz. :))
Bana diyor ki; "paylaşırken bir amacım yok" İletinin bile bir amacı varken.
Bana diyor ki; "Ben beğenilmek, yorum için paylasmiyorum" Oysa ben kendi kendime konusacak kadar deli değilim. Beklentisiz paylaşımmı olur.
Bir esnaf satamadığı bir ürünü, bir daha getirtir mi? :))