Duygusal zekâ, aklın başarıyla nispeten ilgisiz
olduğu; örneğin duygusal özdenetim ve
empatinin katıksız bilişsel yeteneklerden daha
fazla göze çarpabileceği o “soyut” alanlarda
IQ’nun önüne geçmektedir.
Çok akıllı insanların çok aptalca şeyler yapabildiği
romantik aşk ve kişisel ilişkileri...
Bugünün
çocukları, bir video ekranına bakarak, insanlık
tarihinde daha önce hiç olmadığı kadar yalnız
vakit geçiriyorlar.
Aristo, nikomakus etiği
Herkes kızabilir, bu kolaydır. Ancak doğru
insana, doğru ölçüde, doğru zamanda,
doğru nedenle ve doğru şekilde kızmak, işte
bu kolay değildir.
Gündelik selamlaşma
neşeli bir “İyi Günler”den, meydan okuyan bir
“Gel de boyunun ölçüsünü al”a dönüştü.
Yüksek IQ’lu
birinin çuvallamasında ve vasat IQ’lu bir
diğerinin şaşırtıcı derecede başarılı olmasında
acaba hangi etkenler rol oynuyor?
Aristo’nun da gözlemlediği gibi, sorun
duygusallıkta değil, duyguların ve ifadelerinin
uygunluğundadır.
Evrim biyologlarına göre
bir anneyle babanın kendilerini feda etmesi,
genlerin bir sonraki kuşağa geçmesine yani
“üreme başarısına” hizmet eder.
Sosyobiyologlar evrimin insan ruhunda
duyguya neden böyle merkezi bir yer verdiğini
tartışırken, kritik anlarda kalbin akla
üstünlüğüne işaret etmektedirler.
Salt
zekâya, yani IQ’nun ölçtüğü şeye verdiğimiz
değer ve önemde çok aşırıya gitmişiz.
Duygular
bize hâkim olduğu sürece, zekâ -iyi ya da kötü- hiçbir yere varamaz.
Korku hissedildiğinde,
Kan kaçmayı
kolaylaştırmak için bacaklardaki gibi büyük
iskelet kaslarına yönelir ve sanki yüzdeki kan
çekilir, bu da kanın “donduğu” hissini verir. Bu
arada saklanmanın daha iyi bir alternatif olup
olmadığının anlaşılması için beden bir anlık donar. Beynin duygusal merkezlerindeki
devreler onu alarma geçirip harekete hazırlamak
üzere hormon salgılamasını başlatır. Dikkat,
nasıl tepki verilmesi gerektiğini değerlendirmek
için yaklaşan tehlikeye odaklanır.