Bir insanın hayatında huzur namına en ufak bir şey olmaz mı? Düşünmekten başımın ağrısı hiç geçmiyor artık...
Bir gece de rahat bir uyku çekip sabahına mutlu uyanmak bana haram mı? Bunun için yeterince yaprak dökmedim mi? Bitmedi mi benim diyetim? Bu dünyaya cefa çekmeye mi geldim? İnsanın böyle zamanlarda sığınacağı bir limanı olur. Dostları, kardeşleri, ailesi... Bende bunlar eksik. Evet çevremde varlar ama yoklar. Sadece gölgeden ibaretler. Peki bu saatten sonra ben kime gideyim, kim anlar beni, kim kabul eder? Allah'ın gücüne gitmesin isyan kabul etmesin ama bu dünyada yapayalnızım. Belki duaya uzaklaştım biraz belki O'na yönelmem lazım tekrar tekrar ama kendimi o kadar çamura batmış hissediyorum ki, huzura çıkmaya bile yüzüm yok. Layık olamayacağımı düşünüyorum. Rezil bir herifin tekiyim.