Kim duyabilir ki sessiz çığlıklarımızı, bir damla yaş olmadan içimize akıttığımız kanlı gözyaşlarımızı, kim bilebilir? Evet, adı yok! Yaşayan bir ölü misali belki de; sessiz, sessiz, sessiz...
Ah! ahhh! Bazen kendimizi buluveririz bir şiirde, bir nihavend makamı güftesinde. İşte tam da böyle. Harika dizeler. Yüreğinize sağlık, Sevgili Gülçin Hanım.