Uzun zamandır zihnimde dönüp duran ve beni sürekli düşünmeye sevk eden bir durum var: "Karnımız tokken hepimiz lokmalarımızı bir köpekle paylaşabiliriz. Ancak en az köpek kadar açken de bunu yapabilir miyiz?"
"Asıl iyi olma" eylemi orada mı başlıyor?
İyiliğin derecelendirilmesinden ziyade "asıl iyi olma" kavramı tam olarak nedir? Köpeği karnımız tokken beslemek bizi iyi bir insan yapar mı? Çünkü gün gelir ve bir gün en az köpek kadar açken bu durumu görmezden gelip onu beslemeyi bıraktığımız zaman, lokmalarımızı onunla paylaşmayı kestiğimiz zaman bir önceki durumda onu beslediğimiz anlar bizi hala iyi bir insan olarak orada mı bırakır, yoksa değişen zaman ve durum bizi artık "yeni kötü" bir insan mı yapmış olur?
