Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi.
Sayfa 39Kitabı okudu
Kitap aklın ilacıdır.~ Ovidious
“Haklısınız. Tam da öyle... Her şey... yanlış. Her şey. Ne hakikat diye bir şey var ne de dürüstlük. Tanrım! Hayat böyle olamaz. Sözgelimi... Demek istiyorum ki, dışarıda, göğe bakınanız yeter... Oysa Stilbourne'dakiler göğü bir çatı olarak görüyorlar. Bir şey... bedenlerimizi, söyleyemediğimiz şeyleri, ağzımıza almaya cesaret edemediğimiz şeyleri, tanışmayı göze alamadığımız insanları saklamanın bir yolu... ve müzik adını verdikleri tımbırtıyı... Bu bir yalan, yalan! Üstelik yakışıksız ! "
Sayfa 148Kitabı okudu
Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görünmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi. Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı? Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yaradı?
Düzelir inşAllah...
Mümtaz kendi sıkıntılarının hikâyesiyle başkasını teselli etmek isteyen bir adamın sözünün bir türlü bitmeyeceğini birkaç defa tecrübe etmişti.
Üzülme, hepsi düzelir, hepsi düzelir... diye ayrıldı..
Bunlar kendisinden çok yaşlılardan öğrendiği sözlerdendi. Belki de böyle olduğu için senelerce kullanmaktan garip bir inatla çekinmişti. Fakat şimdi bu adamın ıstırabı karşısında kendiliğinden dilinin ucuna geliyorlardı. "Bir medeniyetin hayat felsefesi" diye düşündü... "Her cins hadise bir başka türlüsünü davet eder. Demek ki sade ıstıraplarımız, üzüntülerimiz değil, tesellileri, mukavemet çareleri de miraslarımızın arasında..."
Sayfa 53Kitabı okudu
Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi. Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı?
Sayfa 41Kitabı okudu
Demek hayat böyle iki adım ilerisi bile görülmeyen sisli ve yalpalı bir denizdi. Tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı? Kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarardı? Yaşayışımıza ve etrafımıza şekil vermek arzusuyla dünyaya gelmekten ise hayatın ve muhitin verdiği şekli kolayca alacak kadar boş ve yumuşak olmak daha rahat, daha makul değil miydi?