Yıldıray Oğur
"1879'da Çarlık Rusya'sına bağlı Kazan'da doğar "Sadri Maksudi. Türk" kelimesinin yasak olduğu, "Ben kimim?" sorusunu soran Müslüman Tatarların ise önce İsmail Gaspıralı'nın Kırım'da, İstanbul Türkçesiyle çıkardığı Tercüman gazetesini, sonra da Türklüğü keşfettiği yıllardır.
Kırım'dan yükselen bu Türklük aşkı,
Cevher
Ateşi bulan iyisi ile kötüsü ile bir medeniyetin adımını atmıştı neden içimizdeki ateşi (cevheri) bulup kendi medeniyetimizi yaratmıyoruz...
İçimizdeki ateşin savrulup hayatımızın her zerresine kadar yakmasından mı korkuyoruz ?
Yoksa o ateşi yaratacak güç mü yok içimizde.
Bir medeniyet yaratmak istiyorsak hayatımızda içimizde ki o gücü kıvılcımlaştırıp o ateşi keşfedip yaratmamız lazım ilk bulunduğu gibi...
Fakat bunu gerçekten istemeliyiz... Zannetmemeliyiz...
İçimizde ki ateşi kıvılcımla tutuşturduktan sonra söndürmemeliyiz ve hala güçlü sanıyorken...
Eski bir Kızılderili atasözü der ki: "Ateş sönerken çok duman çıkarır."
Güçlüyüz zannedersiniz ama aslında bitiyorsunuzdur...
Sabitliği yok olmuş bu dünyada içimizinde sabitliği yok. Korkularımız, kapılışlarımız bizzat cesaretin; "tamam o iş bende" evrilmiş saçmalığına bürünmüş.
Çoğu bildiğimiz şeyi bilmiyor gibi yapıyorduk çekirdeği ateş olmuş yer yüzüde içleri ateş olmuş insanlarının dünyasının beşiğinde. Fakat hiç birşey bilmiyor gibi yapıyorduk çoğumuz herşeyin farkında olupta farkındasızlaşarak. Çünkü herşeyin yükünü omuzlarımızda hissediyorduk öbür türlü. Tahammülsüzlük hakim olmuş ateş çemberinde bir umuttur ki içimizdeki ateşten içimizdeki medeniyeti yaratmayı hala istiyorduk...
Yaşamanın hakkı bu...
İlker Bağır
Bir Yudum Kitap
Günaydın. Dünyanın bütün meseleleri sevmekle, iyilikle, güzellikle hallolacak elbet. Yeter ki insan ümidini yitirmesin, sabretsin. Yusuf Atılgan, "Acelem yok benim, biliyorsun." der ve ekler: "Bir gün sana dünyada dayanılacak tek şeyin sevgi olduğunu öğreteceğim." Güne sevmekle başlayın sevgili okur. Mesela tanımadığınız birine
Ama o yükselen güçlü dalga henüz yarı şekillendirilmiş olanı elinden kapar, o arkasından yakınır:
Ah, az tanıyoruz kendimizi,
Zira bir Tanrı hüküm sürer içimizde.
O güçsüz insan sürekli şiirinin kontrolünü elinden kaçırır. “Dereler gibi, bir şeyin sonu beni peşinden sürüklüyor, Asya gibi genişleyen bir şey.” der onu kendinden çekip alan o büyük güç hakkında; sanki beyninin bütün kavrama gücü felç olmuş ve düşünceler kopmuş yapraklar gibi boşluğa düşmektedir:
