Öncelikle yazarımız Mehmet Rauf 'un kalemine aşık oldum öyle naif yazmış ki kitabı elimden düşüremedim. Özlediğim bir tarzmış okurken onu anladım anlatımı sade, huzurlu, seviyeli öğretmenlerimizin tavsiye ettiği kadar vardı.... Kitap içeriği genel olarak 3 kişi etrafında geçiyor. Süreyya ile Suad evli çiftimiz, Necip ise Suad'ın halasının oğlu... Başlarda seviyeli başlayan dostlukları Suad ile Necip 'in daha sonra tutkulu bir aşka dönüşür ama bizim bildiğimiz aşklardan değil onun bile bir seviyesi vardı. Süreyya ise olanlardan habersiz hayatına devam eder tabi bizler okurken bazı yerlerde heyy Süreyya bir buraya baksana diye kendimizi parçalıyoruz ama sonuç olarak Süreyya'nın karısına olan güveni Suad 'ın ise evliliğine olan sadakati bizleri şaşırtıyor...... Bir erkek yazarın kadın ana karakteri böylesine güzel ruhsal çözümlemeler yapması ise kitabın bence okunması gereken başka bir yanı..... Yazarımız öyle karakterlerle bizlerin karşına çıkıyor ki hepsinden ayrı bir ders almamız lazım, en önemlisi de kırmadan, dökmeden, incitmeden bitiriyor romanı...... Dünya üç saniyelik bir misafir olduğunu, bu misafirliğin böyle dertli ve acı şeylerle berbat edilmesinin ne kadar yazık ve zahmete değmez sıkıntıları bulunduğunu düşündü............
Herkesin başkasında yakındığı şey kendisinde bulunabiliyor ve bunu fark etmeyerek, başkalarında suçladığı şeyi kendisinde olağan görüyordu
Didem Madak da öyle, yazarın alıntılarını gördüğümde istemsizce boğazım düğümleniyor. Ne yaşamış bu şair de
