Milyarlarca insanın yaşadığı gezegende yalnız olduğunun farkına varmanın tarif edilemez ve dinmek bilmez sızısı…
Güncem/ Kaldırım
"Ben süt mavilerde umarken günü
Aykırı sularda akşam oluyor"
diyor birileri.
Ama umuyorum, ama çaresizce inanıyorum ki, aykırı sular durulacak bir gün. Zihnimdeki karmaşa, ruhumdaki kavga son bulacak. Anlayacağım, kavrayacağım ve kabulleneceğim.
-Bu bir yanılsama mı
diyor içimde bir ses. Her şey iyi olacak mı? Son bulacak mı bu dinmek bilmez fırtına?
Ben de bulacak mıyım kendimi? Yahut kayboluşlarda kalacak mıyım?
Sakın yanlış anlamayın (kime sesleniyorsam, kimse beni duyan) bir biranın, %4.8 alkol içeren bir biranın yazdırdığı satırlar değil bunlar.
Bunlar, 24 yıl ve yaklaşık +11 ay yaşamış(?) -en azından hayatta kalmış, kalabilmiş- bir canlının dinleyecek kulak bulamayan ve bu yüzden konuşmayan ağzından dökülen birkaç cümle.
Ve kirletiyor beyaz bir sayfayı
"Hasta bir telde hasta bir nağme"
10.05.24
20.48
Rainer Maria Rilke
Birinci Ağıt
Kim duyar, ses etsem, beni melekler katından? Onlardan biri beni ansızın bassa bile bağrına, yiterim onun daha güçlü varlığında ben. Güzellik güç dayandığımız Ürkü'nün başlangıcından özge nedir ki; ona bizim böylesine tapınmamız, sessizce hor görüp bizi yok etmediğinden. Her melek ürkünçtür. Kendimi tutar bu yüzden, yutkunurum.
This text has been automatically translated from Turkish. Show Original
Human curiosity is endless.Şimdi tek bir yıldız yok gökte
Onlar da terk ettiler beni bu gece
Silik silik izleri var artık yüzümde
Gözyaşlarının ve tebessümlerin
Düşüncelerim susup gitmez
Duygularım dinmek bilmez
Bu gece bir sarhoşluk var üstümde
Gözlerim susmak bilmez
