''Asılmış bir adamın evinde ipten konuşulur mu?''
Kalabalık öylesine büyülü bir şeydi ki, içine girildiğinde ne ad ne de kütle kalıyordu. Kitle ikisini de yutuyor ve sahip olunan kimliğin sorumluluğundan sınırlı bir süre için de olsa kurtuluşu sağlıyordu. Kişiyi kendinden ve her şeyden koruyan, muhteşem bir zırhtı kitle. Don Kişot' un giydiği o boktan tenekelere asla benzemiyordu. Öylesine sağlamdı ki, herhangi bir yerde ters bakmaya bile cesaret edemeyeceğim insanlara, en ağır küfürleri edebiliyordum.
“Ne yani kitaplarımı yakacak mısınız?”
“Senin içgüdün sana en doğru yolu gösteriyor. Ne söylüyorum! İçgüdün değil, akıl ve idrakin.”
“Hayatında çeşit çeşit insana rastlamıştı; kendine bir zararı dokunmadıkça gülüp eğlenmeyi severdi.”
“Boş dünya emelleri için yüreğini tüketme evladım. İşlemiş olduğun günahlar için pişmanlık getir. Ahireti düşün…”
“Güneş gibi güzel olduğunu söyleyebilirim.”
“Bir insanın bu dünyada yapabileceği en büyük delilik kendini öylece ölmeye bırakmasıdır.”
“Demek ki bir parça düşünmek her zaman işine yarıyor insanın.”
“Üç devle savaşıyoruz sevgili Sancho: adaletsizlik, korku ve cehalet.”