Bazen öyle bir umutsuzluğa düşüyor ki insan,
Eline dünyalar versen umurun da olmaz çünkü kırgındır hayata karşı, kırgındır insanlara etrafında olanlara, kırgındır yaşamak zorunda kaldıklarına, Elinden bir şey gelmemesine kırgındır, Boşa giden çabalarından, Hayallerinin sürekli yıkılmasından, Hep yanlış anlaşılmaktan yorgundur insan...
Hani o iki kişilik dünyalar bizimdi
Hani sen iyiydin
Halden anlardın
Hani sen git demeyecektin bana
Ve ben her şeye rağmen gelecektim
İçimde bir umut
Ellerimde olgun meyveler
Dünya nimetleri
Gözlerimde yanıp yanıp sönen bir pırıltı
Ama ne sen gel dedin
Ne de ben gelebildim her şeye rağmen
Aşkımız ayrılıklarla başladı
Kadınlara daha dikkatli baksam ne kaybederdim? Her kadın gözlerimizin önünde yeni dünyalar açmıyor mu, farklı güzelliklerle dolu ufuklar vaat etmiyor mu? Kırk-elli yıllık hayatımızda neden iki-üç kadınla yetinelim? Doğa, başka kadınlardan da zevk alma kapasitemizi öldürmediği sürece neden? Tanımadığımız bir kadının biraz fazla açılmış ya- kası bile yüreğimizi hoplatıp bizi zevkten dört köşe yaptığı halde neden? Bazı ilkelere bağlı kalmaya, her şey sona erdiğinde de pişmanlıktan kıvranmaya değer mi?
Hani o iki kişilik dünyalar bizimdi
Hani sen iyiydin
Halden anlardın
Hani sen git demeyecektin bana
Ve ben her şeye rağmen gelecektim
İçimde bir umut
Ellerimde olgun meyvalar
Dünya nimetleri
Gözlerimde yanıp yanıp sönen bir pırıltı
Ama ne sen gel dedin
Ne de ben gelebildim her şeye rağmen
Aşkımız ayrılıklarla başladı