Gençlik yıllarımda, biz aydınlar, «Tanrının buyruğu ile» saltanat süren kırallar ve imparatorların sonu gelince, insanlık için daha mutlu bir çağın başlıyacağına inanıyorduk. Bunların büyük bir kötülük kaynağı olabilecekleri açıkça ortada. Eh, artık köklerinin kazındığı söylenebilir, ama insanlığın durumu çok daha iyi değil. Halkı kandıran politika cambazları gidenlerin yerlerini ustaca doldurdular.
“insan soyunun yokolmasına niçin böyle var gücünüzle karşı koyuyorsunuz? » dedi. Bundan yüz yıl öncesinde olsaydı, hiç kimse böylesine düşüncesiz bir söz etmezdi. Bu söz, kendi iç dünyasında bir denge kurmak için boşuna çabalamış, sonra az çok umut kesmiş bir insanın sözüydü. Bugün bir çok insanın acısını çektiği o üzücü yalnızlığın, tek başına kalmışlığın dile gelişiydi bu.”
“İnsan, kendini topluma adayarak, kısa ve tehlikelerle dolu hayatta bir anlam bulabilir ancak.”
“emekçinin ücretini, ürettiği malların değeri belirlemez.”
“İnsanların böylesine budanıp yıpratılması, bence, kapitalizmin getirdiği kötülüklerin en büyüğüdür. Bütün eğitim sistemimiz bu kötülüğün acısını çekiyor. Aşırı bir yarışma tutumu aşlanan öğrenci, ilerideki mesleğine hazırlık olarak, kazanma başarısına tapınacak biçimde yetiştirilmektedir.”