Baktım olmuyor, yani düşündükçe var olmaktan ziyade yok oluyorum. Tek çare kafamı yumuşak bir zemine koyup, ara ara olayın katılığına bağlı olarak sert bir zemin de olur; gözlerimi kapatıp beni dağıtmak isteyen o sadist düşüncelere izin veriyorum.
Kendini yürüdüğü yola adayanlara , bu yolda mutlu olup aynı zamanda hayatlarının tadını çıkarabilenlere çok özeniyorum dostum , bazen öyle anlar geliyor ki sanki bu devasa insan topluluğunda ; bu kargaşanın ve kaosun içinde gerçekten yolumu netleştirip hayatımı akışına bırakamayacakmışım gibi hissediyorum . Kaybolmuşluk beni yeyip bitiriyor , yok ediyor .Fakat düşündükçe de yine kendimi belli şeylerle şartlandırıp hayatımı dar bir kalıbın içine sokmuş gibi oluyorum.
"Descartes düşündükçe var olduğunu söylüyordu oysa ki ben düşündükçe yok ölüyorum."
Oğuz Atay
Kırıldıkça düşündüm
Düşündükçe kırıldım
Düşündüm, düşündüm.
Hastayım
Lanetliyim
Düşünüyorum
Unutamıyorum
Durmadı
Durduramadım
Gücüm yetmedi
Artık durdurmak istemiyorum.
Düşünmek bile kırmıyor..
Anladım, canavar uyanıyor..
Düşünüyorum,
Düşünüyorum
Yok oluyorum
Kim bilir belki de vâr oluyorum?
Murat TEMUR
"(...)Şimdi borç alacak bir dost da zor bulunur. Sıkıntılara karşı nasıl tahammül edeceksiniz. Geçen sene borç vermek isteyenler vardı. Onlardan benim nâmıma istikraz edilebilir. Benim şimdilik paraya ihtiyacım yok. Siz zarûrette kalmayasınız diye düşünüyorum. İcâbederse KİTAPLARIMI da SATABİLİRSİNİZ. Benim yüzümden bu sıkıntıları çektiğinizi düşündükçe muztarip oluyorum.(...)"
Sayfa 305 - Türk Tarih Kurumu Yayınları
Mesela gözlüklerimi çıkarıp uzağa bakmayı seviyorum. Her şey sislerin ardına çekiliyor, bir rüya, bir tür yaşam çarkı gibi mükemmel oluyorlar. Kirli ve Çirkin detaylar yok. Yalnızca kocaman şeyleri, canlı ve güçlü renkler ile ışıkları görebiliyorum. Gözlüklerimi çıkarıp insanları izlemeyi de seviyorum; böyle bakınca herkesin yüzü daha nazik, daha güzel görünüyor. Sanki hep gülümsüyorlar. Ayrıca, gözlüklerimi çıkardığım zaman insanlarla kavga etmek ya da onlara sataşmak asla aklıma gelmiyor. Hiçbir şey söylemeden karşılarında öylece dikiliyorum, o kadar. Böyle zamanlarda insanlara daha samimi göründüğümü düşündükçe, onlara karşı müsamaha göstermeye başlıyor, oldukça nazik birisi oluyorum.
Sayfa 14 - Tokyo klasikKitabı okuyor
Bazen geçmişe dönüp bir bakıyorum
Yaşadıklarıma, başımdan geçenlere
Düşündükçe hayatın zıtlığı karşımda beliriyor. Bütün anılarım film şeridi gibi gözlerimin önünde sanki. Acı hatıralarım bende farklı bir şey bırakıyor. Tebessüm oluşturuyor yüzümde.. Geçmişte beni mutlu eden anılarım şimdilerde hüzün bırakıyor bana. Hele o anıların da bir fotoğrafı varsa baktıkça "ne güzel günlerdi" diyorum. Ama bazen de düşünüyorum geçmişe çok takılıp kalıyorum gibime geliyor. Bazen böyle zıtlık içinde oluyorum. Hatta gelecekle bile fazla meşgul oluyoruz. Oysa bir saniye sonrasına bile delilimiz yok...Bugün yok ki. O da gidiyor dün gibi.
Saat saat, dakika dakika...
O da kayıp gidiyor yavaş yavaş
Var olan şuan, şimdi. Başka bir şey yok.
Tolstoy'un dediği gibi; "Tek bir zaman var o da şimdi. Kudret sahibi olduğumuz yegane zaman bu"...
Ân çok kıymetli
Farkına varayım istiyorum