biz okullarda artık umutsuzluklarından kurtarılamayan umutsuz insanlara dönüştürülürüz, diye yazmış Roithamer
Biz hakkında hüküm verilen kişiden farklıyız, söz konusu, hakkında hüküm verilen kendi kişiliğimiz, kendi karakterimiz olduğunda, diye yazmış Roithamer. Tıpkı manzara gibi, içimizdeki (çevremizdeki) doğa gibi, gerçekleştirdiğimiz şey gibi, diye yazmış Roithamer. Bir manzara görürüz ve bu manzara içinde bir insan görürüz ve bu manzara ve bu insan her zaman başkadır, her an, üstelik bizim her şeyin daima aynı kaldığını varsaymamıza karşın, bu yanlış varsayım sayesinde varoluşumuzu sürdürmeye cesaret ederiz, diye yazmış Roithamer. Böylece biz asla tam anlamıyla olduğumuz kişi değilizdir, her zaman başkasıyızdır, şansımız varsa ve de hâlâ diye yazmış Roithamer.
Bir insan bir diğerine onu mahvetmek dışında hiçbir şey yüzünden yaklaşmaz, diye yazmış Roithamer.
Hiçbirinin olduğu gibi olmadığı, her şeyin olduğu dışında hiç olduğu, diye yazmış Roithamer,
her şeyinden düzenlemekten çekinmedim her şeyi yeniden düzelttiğimde, diye yazmış Roithamer her şeyi mahvetmiş oldum.
İnsan işe yaramayan her topluluktan ayağa kalkıp gidebilmeli, diye yazmış Roithamer
Her fikir olabilecek en büyük rahatsızlığı taşır, diye yazmış Roithamer,
Durum hep aynı, anlaşılır biçimde: uyanmak, yıkanmak, giyinmek, çalışmak, çevreye girmek, umutsuz olmamak, umutsuz olmamayı denemek (11 Nisan).
Her gün umutlarımızı bağladığımız kişilerdir kendilerini öldürenler, diye yazmış Roithamer,
Her zaman düzeltmeye çok yaklaşırız, her şeyi düzeltmeye, kendimizi öldürerek, gene de bunu yapmayız.