İclal Aydın ve o kadife , buruk sesi; şiirleri. Hep beni derinden etkilemiştir bu kadın. Gerek hastane önünde incir ağacı, gerek çok zor günleri, gerek uçak babama selam götürü ve gerekse kelebekleri kitap arasında kurutması ile…
Belliki gerçekten yaşamış ya da iyi gözlemlemiş başkalarının hayatlarını…
Bu kitabı da tam olarak böyle. Kabul ediyorum bir başyapıt değil ama sıcak , samimi , hüzünlü ve umutlu. Eski Türk filmleri tadında tabir i caizse.
Birbirini çok seven 3 kız kardeş , anne ve babalarının hikayesi. Her şey bitti derken açılan kapıların , umudun ve devam etme mücadelesinin hikayesi. İnsanı yormuyor. Bir solukta akıp gidiyor. Azıcık çerez olsun , azıcık bam telime dokunsun , azıcık da bizden olsun diyorsanız muhakkak bir şeyler bulursunuz; düşünmeden başlayın bence. Keyifli okumalar…
