Turgut kendine acıyordu. Ölümün getirdiği durgunluğu yırtmak istiyordu: “Bir yararı dokunuyor mu bizlere?” Selim başını salladı: “Öldükten sonra neyin yararı dokunur ki?”
Canım benim! Sudan korkar, ateşten korkar, rüzgarı görünce yüreği titrer; kaba saba kirli insan parmakları cildini morartır, iz bırakır; geçmezler de o lekeler! Öyle kalır meretler!