Eden

Modern ilmin şüpheci ve kontrolcü zekâsı, inanmadıklarından evvel şimdiye kadar inandıklarından şüphe etseydi, yirmi senede bir bilgisinin prensiplerini altüst eden inkılâplar karşısında şaşırmazdı.

Yazan insanlar hakkında, yazamayan insanlar tarafından çok fazla eleştiri yazılıyor.

O yaşamış, heyecan çekmiş, aşık olmuş bir adamdı; baş kasaralarda hizmet görmüş, garip diyarlarda dolaşmış ve kavga ettiği o eski günlerde çetesine elebaşılık etmiş bir adam. O, kütüphanedeki binlerce kitapla ilk karşılaşmasında sersemleyip sonra bunlar arasında yolunu bularak, kitapları yenmiş bir adam; geceleri durup dinlenmeksizin çalışıp sırtında bir mahzumla yatağa girmiş, kendisi de kitaplar yazmış bir adamdı. Fakat o, tek bir şey değildi; bütün sürünün doyurmaya savaştığı büyük şey değildi o.

Yavru kurt insanlar gibi düşünseydi, hayatı, doymak bilmez bir iştahı doyurmaya çalışmak olarak özetlerdi. Dünyayı ise takip eden ve edilenin, avlayan ve avlananın, yiyen ve yem olanın bir sürü arzu ve iştahıyla dolu; düzensizlik ile şiddetin, açgözlülük ile kıyımdan ibaret bir kaosun acımasız, plansız ve sonsuz bir rastlantıyla birlikte tamamen körlemesine ve karmaşa içinde hüküm sürdüğü bir yer olarak görürdü.

“Her defasında yüzünde yeni ifadeler, gitgide kendini belli eden bir hayat görür gibiydim.”

Tefekkür Vuzuhla Başlar, Kurtuluş Şuurla

‘“68’lere kadar insanlığın düşünce tarihini tavaf eden bir şakirttim. Düşünmüyordum, başkalarının neler düşündüğünü öğrenmeğe çalışıyordum. Uzun süren bir çıraklık...” (Jurnal, 9.8.1975)