Çevresindeki genç insanların kendilerini çevrelerine kanıtlamak için haklı olarak sonsuz bir uğraş hatta çırpınma içine girdiklerini görebiliyordu. Gerekli bir uğraştı bu. Çünkü o genci diğerlerinden ayıran, onu özel kılan birtakım nitelikler, ancak böyle kendini kanıtlama çabası sonucunda oluşabilirdi. Doğal olarak insanın bu döneminde en önemli sorusu "nasıl algılandığı" olurdu. "Beni beğeniyorlar mı, takdir ediyorlar mı? Başkalarına nasıl görünüyorum?"
Ama belli bir aşamadan sonra insanın bu çırpınmadan kurtulması ve olgunlaşabilmesi için, "Nasıl görünüyorum?" sorusunu bırakması gerekiyordu.