Edvard Munch - Çığlık ;
“İki arkadaşla beraber yürüyordum. -Güneş battı. Birden gökyüzü kana dönüştü- ve üzüntünün nefesini hissettim. Kalbimin altında onu yırtan bir acı. Durdum -çitlere yaslandım- ölümcül yorgundum. Kan fiyordunun üzerindeki bulutlardan tüten bir kan akıyordu. Arkadaşlarım yürümeye devam etti ama ben göğsümde açık bir yarayla ve endişeden titreyerek kaldım. Doğayı boydan boya geçen olağanüstü bir çığlık duydum.”
Sayfa 78
“Munch , yazılarında sanatıyla ilgili açıkladığı gibi , insanda evrensel olana ulaşabilmiş , hatta insanlara yardım edebilecek bir ikon bulmuştur. İnsan , Edvard Munch’un “Çığlık”ı karşısında korkmaz veya kendini yalnız hissetmez ; çünkü biliyordur ki o çığlık bütün insanlığın başına gelmiştir.”
Sayfa 79
O Çığlık..
Edvard Munch gökyüzünün çığlık attığını işitti.
Gökyüzü çığlık attığında, alacakaranlık başlayalı bayağı olmuştu ama güneş ufuktan yükselen ateş dillerinde hâlâ direniyordu.
Munch bu çığlığın resmini yaptı.
Bugün tablosunu gören herkes kulaklarını tıkıyor.
Yeni yüzyıl çığlık atarak doğuyordu.
Sayfa 442 - Sel yayıncılık
Edvard Munch - Çığlık
Kimse tek başına değil, kimse bir köprüde
değil. Herkes, tek tek ve anonim, çok ve adsız. Bu nedenle, trajedilerini komedi gibi yaşayan ve yaşatan bu insanlar için, eylem bir yana, intiharı mümkün kılan hareketlilik bile yok artık. Ölüm –sürenin dolması beklenirken– bir rastlantı, kaza, olmadık hal, eli kulağında olan ve gelmeyen, Godot, geldiğinde...
