Niye böyle? Felsefe şölenine katılsak bile neden rasyonaliteden tam nasiplenemiyoruz? Batı'nın "karikatür" dediği melodramdan, algılayamadığı arabeskten vazgeçemiyoruz? Hayatımıza mana katan şey, yaşam kalitemizi düşüren efkâr mı yani? Ben ki hazzı sevdaya yeğ tutan bir modern bireyim. Gelgelelim ıstırabın büyüsünden yakamı kurtaramıyorum. "İlk günah" ile "ezelî yemin" arasındaki fark mı bu? Aşk ateşi yanınca niye her şey küle kesiyor? Delirmemiz şart mı? Hüzün hipotezi, naz nazariyesi ve sitem sistemine bağlıyız işte. Gözyaşında yüzmeyen gülüş geçersiz. Teslimiyet, isyanı er geç kuşatıyor. Kendi kalbiyle şut çeken divane forvetleriz. Radikal romantikler, kanlı canlı fâniler, mutsuzluktan memnun kalenderleriz. Bu diyarda da katı olan her şey buharlaşıyor. Taş yürekler hariç.
Sayfa 214 - April Y.
İçimin dağlarını duman basmış:
Ağaçların dalları bir o yana bir bu yana
Ve yapraklar ve kuşlar birbirine karışmış;
Savruluyorlar gökyüzüne
Ve onlara ve hareket eden her şeye inat
Sonbaharla birlikte efkar
Demir atmış içimin derinliklerine.
Erdem Bayazıt
Yine akşam, yine gurbet, yine başımda efkar
Ve yine içimde şarkılı sesin.
Gözlerimde çizgi çizgi duraklar
Duraklarda hayal meyal sen misin?
Yavuz Bülent Bakiler
Kulakları çınlasın, bundan önceki iş yerimde, tartışmadan
hiç hoşlanmayan bir arkadaşım vardı. Herkese, «Kabul kardeşim» derdi. Sonra da hünermiş gibi öğünürdü: «Benim adım uyaroğlu, kime olsa uyarım!» La Fontaine'in kamışı gibi, her fırtına önünde eğilmeyi, fırtına geçtikten sonra doğrulmayı kurnazlık sayardı. Arkadaşımın kulakları bir daha çınlasın ki, benzerleri günden güne çoğalıyor yurtta.
Sayfa 35 - Remzi Kitabevi-1969Kitabı okudu
Ne olduğunu gizleyemem . Efkâr basınca kimsenin şaklabanlığına gülmem. Karnım acıkınca yerim,kimsenin keyfini bekleyemem. Uyku bastırınca uyurum, elalemden bana ne ?Neşelenince gülerim , kimsenın sırtını sıvazlayamam , kimsenin nabzına göre serbet vermem .
İstanbul şehri ağlıyor
şimdi gökler mecnun rüzgâr yolcu bulutlar
şimdi yürek sarhoş kâğıt sarhoş kalem sarhoş
minareler elpençe divan durmaktan usanmış
mavi yeşil neon lâmbaları bir sönüp bir yanıyor
son tramvaylar fren çözüp uykuya doğru uzamış
ve iliklerine kadar geçmiş efkâr
İstanbul şehri ağlıyor
ben mehtabı içmişim gökyüzü içime akmış
onlar anadan üryan ansızın karşıma çıkmışlar
bir hayal bir rüya gibi gelip elimi sıkmışlar
kimisi l'eshane’den kimisi beykoz fabrikası'ndan
gözleri nemli değilmiş ama galiba açmışlar
bu kan mıdır kızılcık mıdır mum gibi veremliler
ölüm gezer gölgeniz misâli arkanızdan
merhaba mahkûmlar kelepçeliler
yumruklarınız koparılmak istemez sınıf
kavgasından
