Bunlar nasıl meseleler komutanım? Kim kiminle çekişiyor? Niçin? Ekmek isteyenlere, varsa ekmek verilir. Duraklanmaz. Ekmek yoksa katlanılır, istenmez! Hayır. Bu dünya, bizim, savaş patlayınca bırakıp gittiğimiz dünya olamaz. Biz demek ki savaşa gitmedik, eski dünyamızdan çıkıp gittik. Sonra bir başka dünyaya, bize yabancı bir dünyaya savrulduk. Dış görünüşün eskisine benzerliği yalan... Alçakça bir oyuna geldik bizler, komutanım... Düşmanlarımız bizimle eğleniyor. Dayanılır mı buna? Dayanır mı hiç?
Anlatır sana özlemini gözlerim
Ben her iki cihanda seni isterim
Ne bir dilim ekmek,ne de bir yudum su
Bu tren nerede duracak kim bilir
Sen ol yeter,gerisi bana vız gelir
İçimde bir korku var sensiz ölmek korkusu
Ümit Yaşar Oğuzcan
....
Bir işçi ölümünün “dayanılmaz hafifliği”
Zincirlerle çekiyor işçiler
Güneşi yatağımın başına
Ben nasıl çıkarım bu kirli yüzle
Güneşin karşısına?
Celal Sılay
Milan Kundera’nın Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği romanındaki “dayanılmaz hafiflik” ifadesinin, birçok yazıya başlık olmasının artık sinir bozucu hale geldiğini kabul ediyorum. İnsan
Olurdu bazen böyle. Trende vapurda balkonda bir şiir okuyunca ekmek almak için arka sokaktaki fırına giderken, duyuverdigin şarkıdaki bir kelime tanıdık gelince.
Ekmek, şarap ve şiirle
Geçiyor günüm
Sayfa 450 - Kırmızı Kedi Yayınevi
“Kötü kalplinin vereceği ekmek insanın ağzını çakıltaşıyla doldurur."
Sayfa 17 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Uranya'ya, "Bu nasıl herif ? lnsanla lakırdı bile etmiyor; Ya tavana bakıyor; ya halıya!" diyordu.
Uranya müşterilerini haksız bulamazdı; kadına kız dı: "Biz gençliSimizde ölüyü diriltirdik Sizin gibi mıy mıntılar çalışacak da biz de ekmek yiyecegiz!" dedi. So murtarak kadını elinden yakaladı; gülerek Tevfik'in odasına girdi.
Desem Ki
Desem ki vakitlerden bir Nisan akşamıdır,
Rüzgârların en ferahlatıcısı senden esiyor,
Sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
Ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
Senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
Toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
Sende tattım yemişlerin cümlesini.
Desem ki sen benim için,
Hava kadar
Açlıktan kıvranan insanlara ot yiyin diyen Foulon!
Bir kuru ekmek veremediğim yaşlı babama ot ye diyen Foulon!
Anasının kuruyan memesinden süt ememeyen bebeğe ot em diyen Foulon! Ah bu Foulon! Tanrım ne acılar çektik! Duy beni ölen bebeğim ve eriyip giden babacığım!
Can yayınları, Mayıs ~2023
