Benim kalbim bu kadar büyük değil diyorum bazen kendime.nasıl bu denli sıkışabiliyor.bunca sıkıntı nasıl dolabilir küçücük bir et parçasına aklım almıyor.ruhum desem eksik kalacak kadar tenimde hissettiğim tüm acılar.zihnimse yine yetersiz anlam vermeye.oturmuyor yani bir şekilde.insan ruhu ve bedeni bir olsa da fazla gelecek kadar çok keder var, gözlerimin ve kulaklarımın şahit olduğu...şampiyonluk kadar söz konusu olmayan başı kopmuş bebek bedenlerini hazmedemiyorum.bizim elimizden bir şey gelmiyor ve zalimler en şiddetli ateşi haketsinler diye bekletiyor Allah.ama nasıl dayanmalı nasıl davranmalıyız.gözünü kapatsan zalimlerden olacaksın, dayanıp görmeye kalksan, ciğerin yanıyor ama senin tanıdığın biri ya da senin memleketlin olsa 1 saat sonra normale dönemeyeceğini de biliyor, üzülmenin kahrolmanın bile hakkını veremediğini düşünüyorsun.bu değil biliyorsun, ne olması gereken ne vicdanını rahatlatacak olan..ve daha korkuncu, rahatlasa vicdanımız önemi kalmayacak mı olmuş olanların?..
nasıl bir garip hal ki, kendi derdine, hastalığına ağlayabiliyorsun ama hakkın olmadığını biliyorsun.teselli bulamadan yine ağlıyorsun, bir işe yaramıyorsun, kendi derdini kaldıramıyorsun bi yolu yok biliyorsun..ahh ne zorsun ahir zaman