Benlik çatışmasının ve varoluşsal krizin ancak bu kadar güzel anlatılabileceği bir eserle selamlıyorum sizi.
Max Frisch’in hayatın sıradanlığına ve beyhudeliğine katlanamayan otuz yaşındaki bir adamın varoluşunun sınırlarını zorladığı bir kendini arayış hikâyesi olan “Sessizliğin Yanıtı” ile.
Yazarın kendi yaşamından da doneler barındıran bu eseri, heba edilmiş bir hayatın tek sorumlusunun o hayatın sahibi olduğunu gösteriyor bize.
Yaşamı, sadece ona biçilen giysilerden ibaret olan, “elalem ne der örgütünün” kalıplarının içine sığmaya çalışan, ritüeller hengamesi içinde boğulan hemen herkesin hayatında en az bir kere olsun “Dur!” dediği keskin hayat dönemecinden selam veriyor Frisch.
Tam da bu noktada çok sevdiğim #oscarwilde sözü anlatmak istediklerime cevap niteliğinde.
“Yaşamak çok nadir rastlanan bir şeydir. Çoğu insan sadece var olur.”
Frisch denince aklıma gelen ilk isim, Pınar’ımın 
epia hediyesi olan kitabı çok büyük bir ilgi ve merak ile okudum.
Perdeleri kapatma anne, teyzemin saçları nerede? Saçların ömrüme dolanıp kalsalar... Ne boşanması, hayatında kim var senin? Ne diyim, kadınlık ağır kadınlık ağrılı. Gerçek bir olaydan esinlenilerek yazılmış Perdeleri Kapatma Anne. Kesinlikle okunmalı. Bir kadın öldürülünce kaç kadın ölür? Geride kalanlar, yıllar geçtikçe parça parça öldük. Bu bizim hikayemiz. Bu sadece Gülay Tülay Ayşegül ve Güz'ün hikayesi değil. Bu Pınar'ın Emine'nin Özgecan'ın Münevver'in Dilek'in Mutlu'nun Bergen'in hikayesi, bu düzenim bozulmasın diye evden gidemeyen, çocuklarım var diye boşanamayan, elalem ne der kaygısıyla yaşayan, bu evden ancak ölün çıkar yazgısına boyun eğen, sahip çıkılmayan, arkasında durulmayan, kadınlığa reva görülene kader deyip geçilen tüm toplumlardaki tüm kadınların hikayesi. Bu kanayan yaramız. Bu eseri bize emanet ettiği için 
Ülkü Yağmur Ural a sonsuz teşekkürler. Kalemine yüreğine sağlık. 
Perdeleri Kapatma Anne 
bidünyakitapgrubu
