Favori kitaplarım arasında yerini alan muhteşem bir kitap. Yazarın okudukça okuma isteğini uyandıran mükemmel bir üslubu var. Âdeta cümlelerin içinde kayboluyormuş ve başka bir dünyaya ayak basıyormuş gibi bir his... Bu mükemmel kitabın bende uyandırdığı hissi tarif edebildiğim kadar aktarmak istiyorum size...
Nasıl acı bir duygudur Werther gibi sevmek ve ne muhteşem bir duygudur ki Lotte gibi sevilmek... Kimilerimiz aşk der, kimilerimiz saplantı, kimilerimiz ise hastalık. Ama bence aşk bu (Werther'in aşkı). Kırmadan, üzmeden, uzaktan...
Uşağını Lotte'ye gönderip gelmesini beklemek kadar güzeldi aşkı. Hatta geldiğinde uşağını incelemesi sırf Lotte bakmıştır diye incelemesi kadar saftı bence aşkı.
"Sen, bulamayacağı şeyleri arayan bir ahmaksın"
bu söz o kadar uygun bir zamanda karşıma çıktı ki okuduktan sonra boş boş karşıya baktım acı bir farkındalıkla..
Tabancanın Lotte'nin elinden çıktığını öğrenen Werther'in tabancaya sarılması ve tabancayı Lotte'den gelen bir armağan olarak görmesi, sırf Lotte'nin eli değdi diye tabancayı öpüp ve kendini, aşkından gelen bir obje ile sona erdirme isteği...
Werther öldü ama aşkı ne Lotte ne de diğerleri için, hatta bizim için yitip gitmiş değil. Hala Werther'in o gece yarısı yaşamına son verdiği an üzerinde oturduğu sandalye kadar gerçek.
Bir kitap düşünün, kimi zaman tek gerçekliğin "aşk" olduğunu, öyle ki ölümden bile gerçek olduğunu, en iyi şekilde anlatan adeta bir şaheser. Bayılıyorum böyle duyguları ve hisleri tıpkı okuyucu yaşıyormuş ve hissediyormuş gibi hissettiren kitaplara...
Hangi çağda geçerse geçsin bu büyük bir aşk ve güzel seven bir adam.
