Benim için hayat çok romantik, fakat kendimce. Etraf hiç de romantik değil.
Kimse romantikliği yaşamıyor ki. Çünkü romantikliği yaşamaya vakitleri, hatta düşünmeye bile vakitleri yok. Ben de hayal kurarak romantiğim. Yani yaşamıyorum. Sadece hayal.
Hayatım boyunca yaptığım, ayakta kalmak, mutlu olmak, başarabildiğim tek şey daha güzel, daha mutlu günleri beklemek oldu. Her zaman bir şeyleri bekleyerek yaşıyorum. Çoğunlukla da geleceğimi.
Dünyada sevdiğim çok az kişi var. Bazen bir insanı çok iyi tanıdığımı sanıyorum. Ama yanılıyorum. Bir insanı tanımak için bazen beş yıl bile yetmeyebilir. Veya o insanı tanırım. Ama yıllar sonra tanımadığımı anlarım. Belki de nedeni o insanın yıllar sonra değişmesidir.
"İnsanın bazen Polyanna' cılık oynamaya ihtiyacı var. Çünkü insanlar her zaman mutlu olamazlar.
Mutlu olmak istiyorsanız mutlu olmak için çabalayın ve mutlu olacak sebepler bulun. Mesela ben, mutlu olmak için mutlu bir geleceğim olacağını düşünüyorum."
Uyuyamıyorum yine. Nasıl tek bir soruya bakar her şey? Neden böyle yapıyor? Beni sevmediğini düşünsem, hareketleri tutarsız geliyor. Beni seviyor desem, saçmalıyor işte. Beni hayatından öyle kolayca çıkarmaya çalışmasını izliyorum. Çok acıtıyor.