Emine Karakaş
@eminekarakas
Lütfen mesaj atmayın..
Kamu
495 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Kimi zaman insanlardır şehirleri sevdiren; ama insanlar gider, şehirlerdir sana kalan. 🌿
Okur Takip Önerileri
Gün notu.
İnsanlarda iyiyi görmeye çalışmak, kötüyü onaylamak değildir; ama sadece kötü ve yanlış olana dikkatinizi vermek kendi kalbinizi karartır. 🎈
On sekiz / dört
Unutma! Karanlığın sonuna kadar bastırdığı an da güneş geleceğini haber vermiştir. Sabahın bir adım öncesi gecedir. Çiçeğin bir adım öncesi tohumdur ve o tohumun sonuna kadar çatlaması gerekir. Aşın bir adım öncesi ham sebzedir. O aşın pişebilmesi için ateşe tutulması gerekir. Elmasın bir adım öncesi kömürdür. Elmas olabilmesi içinse dünyanın cehennemine girmesi gerekir. Güzeli güzel yapan çirkinin çirkinliğidir; çünkü güzelin bir adım öncesi çirkinlik olabilir. Devam eder ders. Ve der ki:
"Yeniden başla; çünkü insan yeniden başlayan bir varlıktır. Ve Allah, yeniden başlayanların yardımcısıdır." 🌌
Chhichhore
Kazanmaya, kaybetmeye, başarıya ve başarısızlığa o kadar dalmışız ki kendi hayatımızı unutmuşuz.
Hayattaki en önemli şey hayatın kendisidir. 🌿
b e y a z
Güçlü görünen bir ağaç; rüzgarlara, fırtınalara karşı sapasağlam görünen türden. Ağacın kalbine kök salan çiçeği var beyaz. Ortalık sakin, her şey yolunda görünüyor, ama mutlu görünen bir sahte mutluluk olabilir mi beliren? Bilinmez, belki öyledir ağaç için; ama onun içini görmeden kesin bir yargı oluşumu güç, bilme zorluğunu ortaya çıkaran da bu zaten. Sonra güçlü tarafı değiştiren belki de kendini güçlü gösteren; ama öyle olmayan tarafı değiştiren, aslında değiştiren demeyelim de gerçekle bizi yüzleştiren bir fırtına çıkıyor. Evet bildiniz.Bunlara dayanamayan taraf, ağaç. Kökleri de tutmaya yetmiyor onu ve bilinen sonuçtan kaçamıyor. Yerle buluşuyor kalbine salmış beyaz çiçeği ile. Beyazın yaprakları kopacak sanırım, yerde rengi de sararmış biraz. Ağaçtan kopmaya yaklaşıyor her bir rüzgarda, her bir dalgalanma yardımcı oluyor buna. Ve evet beklenen bir son daha beyazı koptu onu sarıp sarmaladığını düşündüğü koruyucusundan. Güçlü görünüyormuş; ama değilmiş, hayal kırıklığı imiş dedi, hafif beyaz kalbi kırılmış, mahzun biraz ve belki de üzgün, ama gitmek zorundalığı sarmış onu da gitmesini isteyen ağaç aslında. Yoksa düşmezdi değil mi, beyazın kendinden kopma ihtimalini düşünüp tutunurdu toprağına. Fakat bu düşüncenin güzelliği bile gerçeği gölgelemeye yetmiyor ki gerçek ortada, kaçamaz beyaz ondan, beyaz gitmek zorunda hissediyor, dinginleşmeye başlayan rüzgarın bu sefer hafif esintileri ile birlikte gidiyor, ne yapsın ki başka?