“Ne zordur, insan olabilmek. Ne zordur, geldiğin gibi kalabilmek, kaldığın yeri koruyabilmek. Ayaklari sabit tutabilmek ne zordur. Kalbi ah’lardan temizlemek, en zoru…”
Sen hiç kendi yüreğinin mahkemesinde yargılandın mı?
Kendine açtığın davada, yargılananın, yargılayanın, savunanın, şahitlerin sen olduğu bir dava.
Seni en iyi bilen sen iken bile kendini savunamamak,
Suçlayan sen iken en ağır ithamlarda bulunmak,
Yargılayan sen iken en ağır cezayı vermek için çekinmemek,
Belki de en zoru yargılananın sen olduğu bu davada itiraz dahi edemeden tüm her şeyi kabullenmek, kendi suçlamalarına bağıramamak,
Anlayabilir misin?
Anlayabilir misiniz?
“Ben kendimi başarılı hissetmiyorum, hata yapmaktan, insanların beni
eleştirmesinden, mahcup olmaktan korkuyorum. Bu yüzden gidiyor ve hayatımın içinde en zor olanı seçiyorum. Zoru başarırsam insanlar beni onaylayacak, takdir edecek, saygı duyacak...
ACI ÇEKMİŞ KADINLAR...
Acı çekmiş kadınlar her şeyin en salt halini bilir onlar. Mesela, bir palyaçonun yüzündeki hüznü bile tanırlar. Yüz metreden ihaneti görürler ve asla yaş tahtaya basmazlar.
Acı çekmiş kadınlar telaşsızdırlar. Süslü kelimelere, verilen sözlere , yeminlere duyarsızdır...
Mesela en sevdikleri çiçek her falda yaprak döken papatyalar değildir artık, zoru sever ve kardelenlere bayılırlar. Kış mevsimlerinin pencere önlerinde aranan kahvesidir onalar.
Tutmasını bilene sıcak bir dokunuş, içmesini bilene huzur tattırırlar...
"Acı çekmiş kadınlar..."
Can gider,fikirler diri kalır.En zoru,belki imkânsız olan fikirleri öldürmektir lakin batıl olan batmaya mahkûmdur.
Alıntı
"+Draco en zoru nedir bilir misin?
-Bana en acısını öğret Beddle.
+En acısı evlat en değerli çiçeğin ile yarım kaldığın o andan sonra başkasının o çiçeği tamamlamasıdır."
-Afsun
Bir kitapta okumuştum. Bazen vazgeçebilmek; en büyük özgürlüktür diyordu. Alışkanlıklarından, hırslarından, takıntılarından... En zoru sevdiklerinden vazgeçmekti. Aynı zamanda en acısı...
