Bu şiir, sevilen kişiyi doğadaki en güzel, en huzur verici ve anlamlı imgelerle betimleyerek ona duyulan hayranlığı ve sevginin büyüklüğünü anlatıyor. Şiirin sonunda ise şair, kendisini bu güzel ve canlı doğa imgelerinin tam zıttı olarak konumlandırıyor: dökülen, darmadağın bir sonbahar sabahı gibi.
Bu şiir, birine duyulan derin ama yorgun bir aşkın şiiri. Aşkla birlikte gelen güzel hayallerin, ama aynı zamanda ayrılığın verdiği acının ve yokluğun hüznünün şiiri.