Dənizdə boş-boşuna danışmaq adət deyildi.
Sayfa 31
“Bipolar bozukluğu olan kişiler hipomanik ve manik epizodlar arasında sık sık sıradışı yaratıcılık patlamaları sergiler. Vincent Van Gogh, Mark Twain, Ernest Hemingway, Ludwig van Beethoven dahil en ünlü ressam, yazar ve müzisyenlerimizden bazılarında bu hastalığın olması şaşırtıcı değildir..."
Sayfa 154Kitabı okuyor
Ama kim gerçeğin sahibi ki?
Sayfa 83Kitabı okuyor
Bize yalnızca sokak adları kaldı.
Sayfa 75Kitabı okuyor
… kader kadar işleri altüst eden bir şey yoktur.
Sayfa 74Kitabı okuyor
Yaşlı adam, "Yaşlılık benim çalar saatim" dedi. "İhtiyarlar neden o kadar erken uyanır ki? Uzun bir gün daha yaşamak için mi?"
İnsanoğlu yenilmek için yaratılmadı, âdemoğlu mahvolur ama yenilmez.
-Ernest Hemingway
Aktarım
Hasta, çocukken anne ve babasına karşı duyduğu duyguları hekime aktarır.
Tıpkı bir çocuğun ebeveynlerini gözünde olağanüstü görmesi gibi hasta da hekimi olağanüstü görür. Ona bağımlı hale gelir.
Çocuğun kendi kaderini ebeveynlerine bağımlı hale getirmesi gibi yetişkin de hekiminden koruma ve güç alır.
Sayfa 207Kitabı okuyor
Kağıtların düzgün, yüreğin de temiz olduğu sürece başın derde girmezdi.
Yalnızca artık şansım yok. Ama kim bilir?belki bugün olur. Her gün yeni bir gündür. Şanslı olmak daha iyidir. Ama ben titiz olmayı yeğlerim. O zaman şans yüzüne güldüğünde hazır olursun.
Sayfa 26Kitabı okuyor
“Korkunç bir hikâye. Ama bunlar yaşanalı yüz elli yıl kadar oldu.”
“Ve işte orada, yüz elli yıl kadar önce, çağdaş proletarya oluşmaya başladı,” diye devam etti Ernest.
“Ve Kilise bunu görmezden geldi. Kapitalistler ülkeyi bir mezbahaya çevirdiklerinde Kilise dilini yuttu. O zamanlar buna karşı çıkmadı, bugüne geldiğimizde hâlâ karşı çıkmıyor. Austin Lewis’inxx dediği gibi, o eski zamanlardan konuşacak olursak, kendilerine ‘Kuzularımı besle’ komutu verilenler, bu kuzuların köle olarak satıldıklarını ve ölümüne çalıştırıldıklarınıxxi gördü ve buna hiç karşı çıkmadılar. Kilise o zamanlar dilini yutup sessiz kaldı.”
Bunu yüksek sesle söylememişti; çünkü iyi şeyler yüksek sesle söylenirse olmayıverirdi.
Mücadele edeceğim dedi. Ölene dek mücadele edeceğim. Ama artık karanlıkta, görünürde pırıltı olmaksızın, ışıksız ve yalnız rüzgâr ile yelkenin istikrarlı çekişiyle belki de çoktan öldüğünü duyumsadı. İki elini kavuşturup avuçlarını duyumsadı. Ölmemişlerdi; sadece açıp kapayarak bile hayatın acısını duyabiliyordu.
Ümit etmemek aptalca, diye düşündü. Üstelik bunun günah olduğuna inanıyorum.
“Ama insanoğlu yenilgi için yaratılmamıştır” dedi. “İnsan yok edilebilir ama yenilemez.”