460 syf.
·
Puan vermedi
247 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Bakın, yağmur yağarken saray yerine bir tavuk kümesi görsem, ıslanmamak için belki kümese girerim. Fakat kümes beni yağmurdan korudu diye, şükran borcumu ödemek için kümese saray gözüyle bakamam. Bana gülecek, hatta böyle bir durumda sarayla kümes arasında fark olmadığını söyleyeceksiniz. Evet, hayatta tek gayemiz ıslanmamak olsaydı, dediğiniz doğruydu diye cevap veririm ben de.
bu içten yapılmayan görev, para hırsı; bir, iki, on, yirmi yıl hep aynı şeyler... İlerledikçe daha da cansızlaşıyordu. Sanki tırmandığını sanarak sürekli bayır aşağı iniyor gibiydi. Zaten öyleydi. “Kamuya göre yukarı çıkmaktaydım. Yükseldiğim ölçüde hayattan uzaklaşıyordum... Şimdi de tamamıyla öl bakalım...”
Bu yalandan başka İvan İlyiç’e son derece acı gelen bir şey daha vardı; hiç kimse ona, kendi istediği gibi acımıyordu... Bu da, belki, bu yalana bağlı bir şeydi. Bazı dakikalar, geçirdiği acı buhranlarından sonra –kendi kendine bile açıklamaktan çekindiği halde– hasta bir çocuğa acıdıkları gibi, ona da acımalarını istiyordu... Çocuklar gibi sevilip avutulmayı, birisinin başında ağlamasını istiyordu. Önemli bir kişi olduğunu, sakalı artık kırçıllaştığı için buna imkân olmadığını bildiği halde gene de istiyordu...
Bundan sıyrılmaya çalışan İvan İlyiç başka bir teselli, başka bir kaçamak arıyordu. Buluyor, bunlar onu kısa bir zaman için kurtarır gibi oluyordu. Ama kısa zamanda bu avuntular da siliniveriyor, daha doğrusu güçlerini yitiriyorlardı. Sanki “Öteki” ( azrail) her şeye hâkimdi, hiçbir şey ona karşı gelmeye kadir değildi.
İnsan medeniyete kavuşmakla eskisinden daha fazla kan dökücü olmamışsa bile, en azından daha kötü, daha iğrenç bir kan dökücü olduğu kesindir.
Baylar, yemin ederim ki, her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek, tam manasıyla bir hastalık.
