İtiraf etmeliyiz ki bizler; belki iyi, belki kötü ama çok yanlış yaşıyoruz...
Hepimizin hayatı, yarınlara bırakılmış işlerle, ertelenmiş umutlarla dolu...
Çalışıyoruz, çalışıyoruz...
Hayatın tüm güzel renklerini ellerimizle itiyoruz...
Ve de, sanki tüm yarınlar bizimmiş gibi, hayaller kurup duruyoruz...
Sevinçleri, mutlulukları, hep sonraya bırakıyoruz...
Bizler var ya, bizler... İnanın çok yanlış yaşıyoruz...
Bugünkü hayatın akışını anlamak için biraz yaşlanmış da olabilirim ama geriye dönüp baktığımda görüyorum ki bu dünyada aşktan daha kuvvetli hiçbir şey yok. Para, nefret, açgözlülük, tutku... Hiçbiri aşktan daha kuvvetli değil.
Adım Sevgi, 25 yaşındayım. Eski sevgilim tarafından on yedi bıçak darbesiyle katledilmeye çalışıldım, neden biliyor musunuz sayın insanlar? Onu sevmiyorum diye. Birine canice saldırmak bu kadar kolay bir sebebe dayanıyor artık günümüzde. Birini seviyorsunuz ve o size bir şey hissetmediği için sevginizi bu şekilde dile getiriyorsunuz. Pardon! Hangi oldu çıkma dil bu? Hangi kitapta yazıyor? Kim söylüyor bunu, kim öğretiyor? Bir baba, bir anne öğretiyor. Kızına geç dışarı derken, oğlunu sokakta büyüten, kızına sakın biriyle görmeyeyim seni derken, oğluna "yakışır benim oğluna" diyen bir toplum öğretiyor.
Reader Follow Recommendations
Bazen zorlamanın anlamı olmaz arkadaşım, çünkü olmuyorsa olmuyordur, sevmiyorsa sevmiyordur, gelmiyorsa gittiği bir yer vardır, hatırlamıyorsa bir önem arz etmiyordur onun için. Bazı şeyler çok nettir. Seven insan çabalar kaçmaz, gitmez, yorulmaz ama o hep gitti, o hep küçücük bir yalana sığındı. Ve sen kendini hep avuttun. Herkese baş kaldıran sen ona neden boyun eğdin? Konuşsana biraz, bahsetsene seni bu soğukta hiç üşütmeyen acından. Dimdik duran omuzların sevdanın ağırlığıyla mı düştü böyle? Nasıl bir his?
"Çalınan çocukluğunun intikamını alıyor aklınca." "Peki, neden senden?"
"Maalesef babam süreci pek iyi yönetemedi, çocuğunla eşit derecede sevemeyeceğin, eşit şartları sunamayacağın bir çocuğun sorumluluğunu almayacaksın. O kadar varlıklı olmasına rağmen babam bu garibana yeni hiçbir şey almazdı, hep benim eskilerimle büyüdü. Babamın da vizyonu bu kadar demek ki. O evden kurtardığı, yatacak sıcak bir yatak, yiyecek çeşit çeşit yemek sunduğu için kendisini iyilik etmiş sanıyordu ama bence yeterli değildi. Çocukluğu, ergenliği maalesef bana öykünerek geçti.
