Odasındaki kitaplığa göz attığımda her cinsten yazar görmüştüm. Geliştirmişti kendini. Yapacağı konuşmanın üstesinden gelecek kadar kelimeye sahipti. Ama başlamak en zoruydu ve bu hiçbir kitapta yazmıyordu.
“Ben böyleyim!” demek kadar korkunç bir söz yoktu. Ama ben hep böyle söylemiştim, karşımda yaptıklarımın, düşündüklerimin doğru olmadığını söyleyen ve beni seven insanlara. Ben böyleyim. Değişemeyeceğime inanmak o kadar kolaydı ki!
Dünyayı küçük gördüğü için kendini büyük sanıyordu. Tabii büyük bir göz yanılması söz konusuydu. Eğer dünya sandığı kadar küçük olsaydı, kaybolmamak için bu kadar uğraşır mıydı sokaklarında?