Bu dünya bir satranç tahtasıymış, yaşayım iyi ya da kötü oynanan bir oyunmuş, böyle bir oyunun da birtakım kuralları varmış, benim pek umrumda değildi.
Öyle bir kendinden vazgeçme, karanlığa gömülme derecesine düşmüştü ki bu durumu ona hak verir gibiydi.
Yalnızlık senin için değil. Yalnızlık öldürür seni. Ya çok yukarılara bakıyorsun, ya çok aşağılara. Çok yukarılara çıkılmaz, azizim; çok aşağıları da ölü yapraklar.
Ölmüş, bitmiştim artık. Daha şimdi ancak uğursuz bir biçimde gelişmekte olan alın yazıma boyun eğmek kalıyordu. Alın yazımı ne değiştirmeye hakkım vardı, be de bir saat bile geciktirmeye gücüm.
Yaşayımım, birçok bağlardan kopmuştu; birçok yanlışlarla yıpranmıştı; artık bir tek tele bağlı kalmıştı ama, bu tel de, korkunç gerilmiş, eskisinden çok daha direnir bir hale gelmiş olduğu için, boğazımı sıkıp duruyordu.
Bizi alabildiğine mutlu eden güneşin artık ancak uzaktan uzağa, çöküşünün solukları arasında görünmek üzere ortadan silindiği gün bu bana bir uğursuzluk belirtisi gibi geldi, yüreğim sıkıldı.
Gözlerimin önünden yaşantım geçti... uçurum gibi engin, korkunç, bomboş.
İster kalabalık içinde olayım, ister evde tek başıma, hep yalnızlık içindeydim; kendimi yok olmuş, başı eğik, boyuna yüzüstü bırakılmış biri gibi görüyordum hep.
Aklını hep bir noktaya toplamakta büyük bir çaba; kendi üzerinde canlı, yoğun bir gözlem; daha yükseklere,hep daha yükseklere ulaşmak, gözden kaybolarak kendini aşmak için çırpınan bir içgüdü; her yeni evrede kendini yeniden tanıma isteğiyle,yaşayımında başdöndürücü değişimler...
Bu çıkmazda beni dünyada hiçbir şey bir saniye daha tutamazdı.
Kendimi anlatmamı isteme benden.Benliğim bir hiç olarak kaldım bugüne dek.
kısacası kötü bir düşün karmakarışık anıları
"Elbette ki halimden yakınacak değilim,"diyordu, "çünkü Tanrı'ya şükür artık bir hiçim; hoş,eskiden de pek bir şey değildim ya.
Kendimle anlaştım.Olmayacak bir şeye karşı kazanabileceğimiz en büyük üstünlüktür bu.
kim sonradan pişman olmayacağını söyleyebilecek kadar kendinden emindir ki?