Hemen gidiyor musun?” diye sordu. Onun yüzünü bir kere daha kavradım ve
“evet” dedim.
“Anne” diye yarı uykulu fısıldadı. “ O zaman kapımı kapat, ama tam kapatma olur
mu?”
Anneliğin iki zıt tarafı vardır: Anne çocuğuyla bir bütünlük oluşturur, sonra parça
parça bu bütünlüğü eritir. Psikoanalist Helene Deutsch’un yazdığı gibi; birçok anne
çocuğuyla göbek bağı ayrılırken acı çeker, çocuğuyla bu bağını koparmamayı diler.
Ama bu kopuş kaçınılmaz
Tanıdığım çoğu kadın başkalarıyla ilgilenmek için her an hazırdır. Fakat, kendileri
başkalarının ilgisini istediklerinde kendilerini bencil hissederler.
İçimdeki boşluk
geleceğim için, yeni bir umuda dönüşmüştü.
Birçoğumuz kederimizi uzaklaştirmak için üzüntümüzün üstünü gülümsemeyle
boyarız.
Hislerimizi dışa vuramadığımızda yüzlerimiz ve vücutlarımız kuklalaşır
. Bir terapist olarak,
hastalarıma karanlık hislerinin ortaya çıkmasına
izin vermelerinin onların daha kötü olmasına yol açmayacağını, aksine onların kendilerini daha derinden anlamalarına yol açacağını ve kendi kendileri olmalarını sağlayacağını söylerim.
mutluluğun bir zorunluluğa
dönüştürüldüğünü bahseder. Ne yazık ki mutluluk artık hak olmaktan çıktı, görev halini aldı
Gölgesiz güneş yoktur ve geceyi tanımak bir zorunluluktur.”