Kimsesiz
Uzun zamandır kaybolmak istiyordum bu şehrin sokaklarında. Kısmet bugüneymiş.
Hava bir çoğuna göre normal olsa da ben biraz üşüyorum. Sanırım hastalanıyorum.
Ama şuan umursamak istediğimden emin değilim.
Gerçi bugünler de hiçbir şeyden emin değilim.
Her şey muallakta.
Zaten hayatım soru işaretleriyle dolu, bir de pesimist yorumlamalar katınca
Yalnızca öptüm…
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
Sadece öptüm
Dudaklarım gerisin geriye çekildi; ağdalı bir sıvının ağır ağır örttüğü, korkunun biçim kazanıp ayağa kalktığı ve ‘hey bana bir şeyler söylemenin vakti geldi’ dediği zamanlarda bekledim seni; gözlerimi kapadım. Bekledim. Beklerken, özlemenin hangi geçitleri geçilmez kıldığını, hangi duyguların insanı hayata kazandırdığını, basite indirgenmiş
Evet, sen de isterdin sanırım huzurlu yaşayabileceğin bir hayatın planlarını yapabilmeyi; kolaya indirgenmiş, biraz fazlayı aşırılıkta aramayan, ölçülü bir heyecanla kritersiz bir maceraya aday kahraman olmayı. Rüzgara “dur”, yağmura “yağma”, mevsime “değiş” demeyi; doğru, hepimizde biraz tanrıyı kıskanmak var galiba. Bütün günahlar da buradan kaynaklanıyor adeta. Hırslarımızın, çekincelerimizin odağı burası. Kazanmaktan çok, kaybetmeyi göze alabiliyoruz. Çikolata bile kurtlanabilir. Dondurma erir. Çiçek solar. Galiba önemli olan, onları yerinde yaşamak, yerinde korumak! Birer hatıraya dönüşseler bile! Kaç ölüme kaç doğuma şahit olduğunu hatırlayabiliyor musun? Sevmek, ifade edebilmek kadar, ifadeyi unutmamaktır da.
Beni kaybetmeyi göze alışına bir ifade bulamıyorum..
Şimdi sessizce uzaklaşmalıyım. Çünkü beni anlamadığını, anlamak için uğraşmadığını, hatta bunu önemsemediğini biliyorum. Aynı otobüsteydik seninle ve birimiz bir önceki ya da sonraki durakta inip birimiz ötekinin yanından geçip gidecekti. Ben durağa geldiğimi dahi farketmeden inmiş buldum kendimi . Hafızasızlığı, gurur saymanın adil yanı! . Hangimiz süratliydik; önemi kalmadı. Hangimiz daha özveriliydik; bunun da… umarım mutlu olursun. Bunu bir çöküntü anında da söylemiyorum. Hiç kimse aldatmadı ötekini( sadece kendini aldattın ) .. yalnızca böyleydik işte! . Yüzüme öyle bakma masummuş gibi!
Bir nedeni yok. Yalnızca öptüm.
Kendi kalemimden...
İnsan kendiyle neden çelişir ? Mesela kendin gibi davranırsın bu seni mutlu eder ama uyumsuz olduğunda yalnız kalırsın. Hem kendin olmak istersin hem yalnız olmamak. Kendin olduğunda uyumsuzsundur, uyumsuz olduğunda yalnız... Hem yalnızlığınla gurur duyarsın hem de arkadaşlarına ihtiyaç. Kendin olmak için çok çabaladın biliyorum. Yalnızlığa da alışkınsın aslında. Hatta yalnızken yaptığın şeyler bazen daha çok tatmin ediyor seni. Peki o zaman bir seçim mi yapmak gerekir? Niye sadece kendimize sorduk tüm soruları? Peki çevremiz olduğumuz gibi davrandığımızda niye yalnız bıraktı bizi? Gerçek olduğun için belki de. En acı yalan en tatlı doğrudan daha çekici gelir ya insana; olduğun gibi davranman, onlara uyum sağlamaman rahatsız etki belki de onları... Bilemezsin. Aslında bak şu an bence yalnız değilsin. İki kişiliğin birbiriyle dialog halinde Evet insan sosyal bir varlık ama bazen kendin olmaktan vazgeçmemek gerekiyor. Herkes gider ama sen kalırsın, sen ve senin doğruların. Doğruların kaybettikten sonra emin ol çevrende daha çok insan olacak ama anlamı kalmayacak . Araba devrilince yol gösteren çok olur demiş atalarımız. Ama o araba devrildi,sen hasar aldın belki de araba hurdaya çıktı yani artık gösterilen yolun ya da nereye gittiğinin pek de bir önemi kalmadı. Demem o ki insanlar var ama onların sana ihtiyaç duyduğu ve senin onlara uyumun kadar varlar. Kendin olduğunda uyumsuz görülüyorsan seçim senin elinde: Toplum tarafından sürekli kabul görmek mi istiyorsun -imkansız-, yoksa kendin olmak mı ?