Gözleri açık, yattığı yerden karanlığa bakıyor, "Hiçbir şeyin önemi kalmadı... Ölüm! Evet, ölüm..." diye düşünüyordu. "Oradakilerin hiçbiri bilmiyor, bilmek istemiyor, acımıyorlar. Eğleniyorlar (uzaktan, kapalı kapının üstünden seslerin uğultusunu, çalgı seslerini duyuyordu). Vız geliyor onlara, ama kendileri de ölecekler. Aptallar!.. Ben biraz önce, onlar biraz sonra... Ama onların da başına gelecek. Oysa orada coşup duruyorlar. Hayvanlar..!" Öfkeden boğuluyordu. Dayanılmaz bir acı içindeydi. "Herkesin, her zaman bu müthiş korkuya katlanabilmesi mümkün mü?"