eylbus
@eylbuse
kitapların altını cizmeyi sevmeyen, burayı kendinden bir parca buldugu kelimelerle dolduran biri.(cok da takılmayın yani)
tekirdağ
22 Eylül
41 okur puanı
Haziran 2023 tarihinde katıldı
Bugünü, dünü unutmak için yaşamak, hiçbir halta yaramadı. Aksine.. Unutulması gerekip de unutulamayanlar, katlana katlana çoğaldı. Meğer önce yarını unutmak gerekiyormuş..
Peki, bütün sefahatler, zihin, beden ve ruh sefahatleri tarafından piçleştirilmiş bu toplum ne zaman son bulacak?
Hasılı, ağız tadımı ve kalbimi tahrif etmiştim, öğretmenlerim öyle diyordu, ve böyle iğrenç eğilimleri olan diğer birçok varlığın arasından ben, bağımsız zihniyetim sayesinde en ahlakı bozuk olarak niteleniyordum; gözden düşmüştüm, üstün merciin kendisi tarafından, en aşağı sıraya itilmiştim.
Okur Takip Önerileri
Hiçbir zaman düzenli bir hayatı, belirli saatleri, düşüncenin de sarkaçla birlikte durması gerektiği, her şeyin asırlar ve kuşaklar öncesinden kurulduğu bir duvar saatinin varoluşunu sevmedim. Bu düzenlilik şüphesiz çoğunluğa uygun gelebilir ama şiirle, düşlerle ve hülyalarla beslenen, aşkı ve bütün palavraları düşünen zavallı çocuk için, bu, onu sürekli bu yüce düşten uyandırmak, ona bir an olsun dinlenme fırsatı vermemek, onu, dehşete düştüğü ve iğrendiği maddecilik ve aklıselim atmosferimize sokarak boğmak demektir.
Soylu ve yüce ruhların, insanlarla temas eder etmez incinerek hissettikleri o derin iğrenme hissi incelense tuhaf sonuçlar çıkardı.
Hasılı, işte böyleydim; hayalci, tasasız, başına buyruk ve alaycı mizaçlı, kendi kaderini kendi çizen ve aşkla dolu bir varoluşun getireceği bütün şiiri düşleyen, aynı zamanda, on altı yaşında ne kadar anı sahibi olunabilirse, o kadar anılarında yaşayan...
Çocukken aşkı düşledim; gençken, şanı; erkek olduğumda, mezarı. Artık aşkı kalmayanların o son aşkını.
Peki şairin yüreğinden yükselen bu ahengi ve güçlü ve şişkin bir elin, içine girdiği eldiveni yırtmadığı gibi cümleleri eğip büken dev gibi düşünceleri sözle nasıl ifade etmeli?
Ölüyormuş gibi hissediyorum ve kendisini yoran bir orjiden sarhoş çıkan bir adam gibi, bileklerini kestikten sonra parfümlü bir küvete giren ve gülerek ölen o epikuroscu gibi, can çekişmeme gaddarca gülüyorum.
Ah! Hayatım ne kadar sakin oldu, o kadar tatlı ve mutlu geliyor ki, huzurlu ve safiyane! Ah! Evet, huzurlu ve sessiz, içinde ceset yerine ruh yatan bir mezar…
Ne hayat ama! Yaşadım mı ki?
Bir kitabı okumaya başladı
Neden olduğu üzüntüleri görüp kendini sarhoş ediyordu. Haftalarca kendini suçlayabilir, bundan gizli bir zevk alabilir ve istediği an bambaşka duyguların içine kulaç atabilirdi. Hassas ama sakar insan rolünü oynuyor ve kırdığı her kalbin arkasından ağladığını bütün dünyaya duyurmak istiyordu.
Beni terk edenlerin hepsi kapı oldu. Çünkü sırtlarını bile görmeye vaktim olmadı. Kapıyı çekip çıktılar ve ben daha ne olduğunu anlayamadan kapıya dönüştüler.