EZEL

İnsanın iki çeyizi vardır.
Biri sandığında
Biri de yüreğinde birikir.
Sandıktaki göz nurudur.
Emektir, hevestir.
Yürekteki can ruhudur.
Ezel, evvel ve ebediyettir.
Birinci çeyiz sararır, lekelenir, yırtılır.
Ama tamir edilebilir, temizlenebilir.
İkinci çeyiz;
Yani 'dost' eğer gerçekse,
Ölmez, öldürmez,
İhanet etmez, ettirmez,
Lekelemez, lekelendirmez,
Kırmaz, kırdırmaz.
Sarartmaz hep yeşertir.
Kim hangi çeyizini iyi saklarsa
Onunla o kadar uzun yaşar...

Ezel gününde kısmetine bir ulu rehber çıkarak, onu bu dünyanın çirkeflerinden çekip çıkarmak üzerine: "Ey ezel dostum! Ne gözlerin iyi görüyor, ne de kulağın yeterince tam duyabiliyor, Onun için bana gel, sakın elini elimden çekmeye kalkışma. Zira yeryüzünde öyle uçurumlar, çukurlar mevcuttur ki, senin o az gören gözün ve sağırlaşmış kulağın ile o girdapları görmen kabil değil. Böylelikle de, her an o çukurlardan, hendeklerden birine düşmek tehlikesi ile karşı karşıyasın!... " diye seslenir.

Onun için de, ezel gününde seni seçmiş ve bu dünya hayatında seni üstüne almış olan o Dost'u tanı ve unutma. Tuttuğun eli asla bırakma ve gene asla ondan vazgeçip yanında ağyare yer verme!...

Yegâne sevdiğin âlemde ben miyim şimdi?
Sahîh ben miyim artık muhâtab-î aşkın?
Bütün o hiss-i amîki fuâd-ı pür-şevkin,
O ibtilâ-yı ezel, o alâik-î ebedî
Benim mi şahsıma mahsûr?.. Bir daha söyle.

Nigâr Hanım

"Bir ismi olmalıydı. Ve ben o ismi mutlaka hatırlıyor olmalıydım. Bu kadar aşina geliyorsa bana siyahlar içindeki bu kadın, bütün ruhların bir araya toplandığı ezel meclisinde onun ismi benim kulağıma fısıldanmış olmalıydı."

‟Onu, sevebileceğinin en yücesiyle sevdin.
Titreme daha fazla kalbim.

Bağışla kendini artık onu da
Bırak gitsin.
Bırak gitsin.

O senin ezel gününden kaderin
Sen onu nasılsa bin kere daha
Seveceksin.ˮ