Neyse ki karanlık kızgınlığımı gizliyordu.
"Yalnız mısın," diye sordum.
"Evliyim," dedi.
"Evlilik yalnız olmaya engel değil," dedim. Gülümsedi, kadehini kaldırdı, beni sordu.
"Ben hep yalnızdım," dedim, "çocukken bile, evdeki eşyalarla konuşacak kadar."
Soluğun soğuktu. Bakışlarında bilmediğim bir derdin vardı bence. Bir pişmanlığın.
Saç köklerine kadar kavrulduğunu duyumsayabiliyordum. O ise bunu hafifçe gülümseyerek geçiştirmeye çalışıyordu. Gamzeleri hâlâ güzeldi.
İlgiyle dinliyormuşçasına başını sallıyor ama aklı esas merak ettiklerinde. Ne kadar kalacağım? Ki bundan daha önemli olan, belki de asla soramayacağı şey: Onu suçlayıp suçlamadığını. Duyduğu, vicdan azabı değil; suçlanıyor olma ihtimali onu yiyip bitiriyor. Şaşırma.
İçimde ona karşı hep bir korku vardı ama onunla gitgide daha yakın olmaktan kendimi alamıyordum.
Belki de senin, sokağın kalabalığından sıyrılıp döner kapıdan içeri girmeyeceğinden emin olmak istiyordum. Yalnızca küçük bir şüphe bu. İnsanın içini kurcalayan, aklını kemiren bir şüphe.
Çaresizliğin hiçbir duyguya evrilmediğini, ona hiçbir şey yapılamayacağını o an anlıyorum.
Mutsuzluk güldürülebilir, mutluluk ağlatılabilir ama çaresizlik çaresizliktir. Hiçbir şeye dönüşemez. Korkuyorum.
Bir insanı keşfetmekle bu mağarayı keşfetmek arasında bir fark yok. Arzulanana ulaşınca yaşanan derin, tarif edilmez boşluk bu. Biliyorum.
İnsan bilmediği bir şeyin özlemini çeker mi? Ne bileyim ben.
"Peki, ne seni daha iyi yapacak?"
"Hiçbir şey."
Beklediği cevap bu değil sanki. Bize dair bir şeylerin beni daha iyi yapacağını duymak istiyor.
Bense aramızdaki şeyin gizemini yitirmesinden, biçim değiştirmesinden korkuyorum. Herhangi bir şeye dönüşmesinden.
Şafak sökmek üzere.
Kime sorsam dönüşüm yok, her gemi biraz deniz. Her yanım mavi , her yanım yel, her yanım tuz, deliyim.
Ah, peşimde rüzgâr, ne yağmurlar dost ne bir kıyı var, deliyim.