Beklemekle bir şey olmuyor işte. Tren, vapur değil ki yenisi gelsin. Hayat bu. Beklediğiyle kalıyor insan.
Sayfa 31 - Can YayınlarıKitabı okuyor
İçimden, yorganın altına kapanıp günlerce orada kalmak geliyor. Kimse bulamasın beni. Kimse konuşmasın benimle
Sayfa 81Kitabı okuyor
Oysa insan en çok nefret ettiği şeyleri yapmaya meyilli
Sayfa 49Kitabı okuyor
Çünkü bize bir şeyden kurtulmanın en güzel yolunun onu yok etmek olduğu öğretildi hep. Başka bir şey bilmiyoruz
Sayfa 37Kitabı okuyor
Biri hayatımın kumandasını eline almış, beni ağır çekimde oynatıyor.
Sayfa 96Kitabı okudu
Gerçeği kabullendikçe içinde bulunduğum duruma karşı tahammülsüzlüğümün arttığını hissediyorum. Yine de aynı plağı durmadan başa sarıyoruz.
Bu geminin batıyor olmasından kendini sorumlu tuttuğuna eminim. Bilmediği şey şu: O yalnızca bir kılıf , insanların yanlışlarına sığınabilmesi için güzel bir bahane ve bu geminin bir kaptanı yok, varsa da onu henüz kimse görmedi.
İstersem yanılsamayla kaybolmuş gerçekliği bulabilirim. Ama içinde debelenip durduğum dönüşüm buna engel oluyor. İnsan istediği her şeyi yaşayamaz ama düşleyebilir. Bunda anlaşılmayacak bir şey yok. Ben de bazen böyle avutuyorum kendimi.
Aramızda ölçülemez bir uzaklık vardı. İnadına hep yakın olmak istedim. Çabalarım ezici bir kendini bilmezliğe dönüştü zamanla.
Seni garantilediğim gün ölsem gam yemem artık.
Garantilemese keşke. Keşke ruhsuz bencilin teki olsa. O zaman belki hata yapma lüksü onda değil bende olurdu. Ama şimdi, bana adanmış hayatı yanlışlarının kalkanı.
Küskün bakışları üstümde, yazıklar olsun dercesine başını sallıyor.
Söylesene, bir insan, bir insana baktığı gibi bir baş kasına nasıl bakabilir? Gözleri nasıl aynı sevecenlikle ona dokunabilir? Sanki karşısındaki yüz aynı yüzmüşçesine nasıl birbirine eş hareketlerle o tende gezinebilir? Söyler misin? Söyleyemezsin. Gücüm yetse etrafımı saran kayaları bir bir yuvarlardım üzerinize. Ama hiçbir şey yapmadım. Siz de hiçbir şey yapmıyormuş gibi yaptınız.
Çünkü bana ne kadar sıradan, silik biri olduğumu hatırlatıyordunuz. Belki de duygularımı olgunlaştıracak yolda, senden, hayatın her saniyesinde sahip olmak istediğim senden vazgeçmem gerektiğini, artık seni kaybettiğimi.
Neyse ki karanlık kızgınlığımı gizliyordu.
"Yalnız mısın," diye sordum.
"Evliyim," dedi.
"Evlilik yalnız olmaya engel değil," dedim. Gülümsedi, kadehini kaldırdı, beni sordu.
"Ben hep yalnızdım," dedim, "çocukken bile, evdeki eşyalarla konuşacak kadar."