Hemfikir olduğumuz husus, beklediğinin gelmeyeceği. Ve birbirimize itiraf etmesek bile, bunda hepimizi büyüleyen bir şey var: Gelmeyeceği aşikar birini bekleyebilmenin o muhteşem, kederli ve korkunç güzelliği.
Bizi kimse, bizi kimse böyle bekleyerek ama gene de beklentisizce sevmedi. Peki ya biz kimseyi?
Her şey değişirken, değişmeyecek bir şey aramak, o şeye tırmanarak kendine varmaya çalışmak ahmakça.
‘Hafıza şeytanın ta kendisidir.’ demişti. ‘Hatırlayarak ölüyü diriltebileceği gibi, unutarak diriyi öldürebilir insan. Ağılı bir kudret bu, korkunç bir beceri.’
Okur Takip Önerileri
Böyle bir gelişme, Fikret’in kesintisiz ve onu uyuşturan varoluşuna keskin bir bıçak gibi batmış olmalıdır. Ona nicedir unutmuş veya vazgeçmiş olduğu yaşamanın ağırlığını ya da var olmanın ıstırabını beklenmedik bir anda ve güçlü bir şekilde hatırlatmıştır mutlaka.
Sayfa 134
Bir şey sunulmuştu bana, bir hediye, bir meyve. Ama ben o meyveden tadamadım, gök erik gibi kaldı avcumda dünya. Şimdi ben uykusuzum, yalınayağım, kendimle meşgulüm. Kapımın önünde boş peynir tenekeleri, yağmur suyu biriktiriyorum. Kendi kendime, sanatçı tecrübe edinemeyen insandır, diyorum, bu dünyada hiçbir tecrübesi olmayan insandır, ama şimdi sen karala bunun üstünü, yırt sen bunu, olmadı çünkü, olmadı işte.
Nafile.
Sayfa 98
